Search results for "graveyard"

ขอให้อยู่   เถ้าแก่ตึกถามว่า ‘กลัวไหม’ เธอส่ายหน้า เห็นท่าไม่ใส่ใจแกมรำคาญแกก็หวังว่ากูคงได้คนที่ต้องการแล้ว   หวังไว้คนที่เท่าไหร่แกก็ไม่ได้นับ   แกย้ำให้เข้าใจและเห็นใจว่า ‘ถ้าเธออยู่ได้ คนก็จะค่อยๆ กลับมา’   เธอพยักหน้า ต้องเอาอยู่แล้ว ห้องนี้ชั้นนี้ไม่คิดค่าเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟ เธอก็มีความหวังขึ้นอีกโข   มันเจ็บเศร้าอย่างหนึ่งว่าถ้ารักไม่เหมือนคนอื่นก็ต้องกินความหวังเข้าไปมากๆ ให้มันอิ่มลม ไม่งั้นก็อยู่ไม่ไหว   วันไปคุยเรื่องเช่าห้องเธอยังกอดต้นฉบับที่วาดค้างๆ ไว้แน่น มันอยู่กับเธอมาสี่เดือนแล้ว เส้นตายเห็นในสายตา แต่ทุกวันก็เหนื่อยงานที่ออฟฟิศเหลือเกิน   เมื่อเดือนก่อนชายหนุ่มผู้เป็นบรรณาธิการสำนักพิมพ์บอกเธอว่าถ้าไม่ทันก็คงต้องล้มเลิก เขาชินชาแล้ว เสียดายแต่โอกาสของมือสมัครเล่น เธอมีมือที่โตได้อีกไกล   ไปได้อีกไกล… เธอฟังคำนั้นแล้วสงสารตัวเอง   เธอลาออก ปิดไม่ให้ใครรู้ หอบข้าวของจากที่พักเก่ากับเงินเก็บก้อนเท่ากำปั้นไปตายกับความหวังอยู่เงียบๆ   3 วันแรกมานอนที่นี่เธอได้ยินเสียงกระซิบพร่าข้างหูปลุกตื่น เสียงนั้นถามว่า ‘ทำอะไรอยู่’   เธอมองไปที่โต๊ะ นิยายภาพลงสีไว้ยังวางค้าง   เธอตอบกลับเสียงนั้นว่า ‘วาดนิยาย’   ไม่รู้หรอกว่าหญิงหรือชาย […]

ผู้โดยสาร   ช่วงนี้นึกอะไรไม่ค่อยออก ว่างเว้นเขียนเรื่องมาพักใหญ่ จับอะไรประติดประต่อเป็นเรื่องก็อ่านแล้วน่าเบื่อรำคาญใจ   แต่ถึงเวลามันต้องมีงานส่ง จวนตัวแล้วก็ต้องหาเข้าสักเรื่องให้ได้ คิดว่าเรื่องนี้คงไม่ร้ายเหลือเกินท่านจะทนอ่านกัน   ปกติแล้วเรื่องจริงผมสงวนไว้เล่าสู่มิตรสหายรอบๆ ตัวเท่านั้นเอง ถามว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ก็คงเพราะกลัวเขาจะหัวเราะเยาะเอาว่าไร้สาระ สู้เขียนให้รู้ว่าเรื่องผีแต่งไร้สาระเสียเลยเขาจะยังรับได้กว่า   แต่อย่างว่า ครั้งนี้มันจวนตัวเข้าแล้ว   จริงๆ ผมเป็นคนที่ตาเนื้อไม่เห็นผี จะเห็นก็ในฝัน แต่ในฝันนี่จะรู้ได้ยังไงว่าผีจริงหรือผีแต่งมันก็สุดจะแยกออก สรุปว่าไม่เคยเจอแล้วกัน   แต่น้องชายที่เป็นลูกน้านั้นเขาเห็น เห็นเป็นจริงเป็นจังเหมือนคนเป็นๆ เดินปะปนไปนี่แหละ ถามว่าแยกออกได้ยังไง บางทีก็แยกได้บางทีก็แยกไม่ได้ ถ้ามีเลือดมีร่างเหลวแหลกก็รู้ว่าตาย แต่บางทีเดินมาเนื้อตัวดีๆ เหมือนคนธรรมดา   ครั้งหนึ่งเขาเดินหาของกินช่วงเย็นๆ หลังเลิกเรียน เห็นคนแห่เดินตามเป็นขบวน คนแก่นำหน้าอุ้มกระถางธูป เขาก็นึกว่าผู้หญิงรั้งท้ายนั่นก็ญาติที่มาร่วมพิธี (ทำกับคนตายโหง ไปพาจากที่ตายกลับบ้าน) เนื้อตัวเจ้าหล่อนก็ปกติดีทุกอย่าง แต่แปลกตรงลมตีเสื้อคนอื่นสะบัดไหว ก็เลยรู้ว่าหล่อนนี่แหละที่คนเขาไปพากลับบ้าน   น้องชายเคยเรียนกรุงเทพฯ กรุงเทพฯ นี่แยกยากมาก คนเดินเบียดเสียดไม่มีทางรู้เลยว่าที่สวนไปนั้นคนหรือเปล่า อากาศก็อึดอัดหายใจยาก เขาเป็นคนที่หากเดินผ่านภูตผีแล้วจะอึดอัดเพราะกลิ่นอายพวกนี้ แน่นหายใจไม่ออกจะเป็นลมก็มี แต่พอเป็นกรุงเทพฯ ก็ไม่ค่อยจะรู้ว่านี่ยังเป็นคนหรือไม่เป็นคน ที่จะแยกออกก็คงเป็นผม […]