ผมรู้ว่ากำลังฝัน แต่ไม่ตื่น ไม่ได้คิดว่ามันโกหก แค่รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น เป็นฝันและเป็นจริง อยู่ในร่างกาย ม.ปลาย ทั้งๆ ที่เรียนจบมหาวิทยาลัยมานานแล้ว ทุกคนกลับมาเรียนอีกครั้งเพราะไม่มีอะไรดีกว่านี้ ใช่ ไม่มีอะไรดีกว่านี้
ผมเรียนที่เดียวกับเธอมาตลอด ขึ้น ป.3 ผมก็พบเธอเป็นเด็ก ป.1 พอขึ้น ม.5 เธอก็เป็นเด็ก ม.3
ผมตกหลุมรัก เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องมาตั้งแต่ม.ต้น เป็นคนที่ใบหน้าและแก้มลงตัวกับผมสั้นๆ แบบทรงนักเรียนหญิงอย่างหมดจด ผมกล้าพูดว่าเธอตัดผมทรงนี้ได้น่ารักที่สุดในทางช้างเผือก
“วันนี้ไม่ไปโรงเรียนรึไง” น้องชายเปิดประตูเยี่ยมหน้าเข้ามาถามในห้อง ผมนอนอ่านการ์ตูนอยู่ “ไม่สบายน่ะ ต้องทำรายงานส่งพรุ่งนี้” ผมตอบ “เอาจดหมายลาป่วยนี่ไปให้ครูที่ห้องพักด้วยแล้วกัน”