“บางคราเราก็อุ่นใจกว่า หากได้เล่าเรื่องไม่สบายใจให้คนแปลกหน้าฟัง” – นี่คือคำโปรยบนป้ายบอกทางไปกรงหมาป่า
หลังการซบเซาของกระแสเจ้าชายกบ สวนสัตว์ก็ประชาสัมพันธ์กิจกรรมใหม่เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา บัดนี้ กรงหมาป่าที่เคยเปิดให้ผู้คนมาสวมใส่ชุดคลุมสีแดงเพื่อถ่ายรูปกับบรรดาหมาป่าสุดเฟิร์มนั้นได้เพิ่มเติมบริการใหม่
กาลครั้งหนึ่ง (เกือบจะนานแล้วล่ะ) สวนสัตว์แห่งหนึ่งเกิดมีชื่อเสียงขึ้นมาในชั่วพริบตาเพราะผู้คนเรือนหมื่นต่างพากันมาจ่ายค่าตั๋วเพื่อเข้าชม ‘เจ้าชายกบ’
กบสีเขียวใบตองอ่อนยืนนิ่งอยู่บนใบบัวกลางบึงจำลอง แดดสายทอประกายให้ผิวของมันเงางามขึ้น ขนาดตัวของมันใหญ่กว่ากบทั่วไปเป็นสิบเท่า พูดให้เข้าใจง่ายก็คือเกือบๆ เท่าเด็กชายอายุสิบขวบนั่นแล ด้วยขนาดตัวเช่นนั้นมันจึงต้องสวมมงกุฎที่เด่นและใหญ่ทัดเทียมกับตัวมันเพื่อให้สมกับการเป็นเจ้าชายกบ เลื่อมลายเขียวขลิบทองของมันนั้น บางคนว่าน่าขยะแขยงอย่างหาที่สุดไม่ได้ แต่บางคนก็ชื่นชมในความงามสง่าและความผึ่งผายของเจ้าชาย
ลูกหมูก็คือลูกหมูอยู่วันยังค่ำ ชะตากรรมซ้ำเดิม รุ่นแล้วรุ่นเล่า หมาป่าเฝ้าจ้องมอง รอคอยจังหวะ ตำนานบอกไว้ชัดแจ้ง พิธีกรรมคือสิ่งจำเป็น ลูกหมูทุกตัวต้องเติบโตและเปลี่ยนผ่าน – แต่จริงหรือที่เหล่าลูกหมูต้องมีชะตากรรมเช่นเดิมเสมอ
ในยุคสมัยที่เรื่องกระต่ายกับเต่ายังไม่เล่าในหมู่มนุษย์ นิทานเรื่องนี้เล่าขานสืบต่อกันมาในครอบครัวเต่าทั้งหลายเท่านั้น เนื้อเรื่องก็จะเป็นดังที่แม่เต่าตัวหนึ่งเล่าให้ลูกฟังว่า …
นานมาแล้ว ผมถูกบรรจุใส่กล่องพร้อมเพื่อนๆ มืดมิดปิดทึบ การเดินทางทุลักทุเล แต่พวกเราอยู่กันอย่างมั่นคงในความมืดนั้น เราต่างรู้ พวกเราจะถูกขาย และจะมีคนซื้อ
ที่นี่ไม่มีความรักแบบหนุ่มสาว ประชากรในหมู่บ้านนี้ล้วนกำเนิดเป็นทารกหน้าตาย่นยู่แล้วข้ามขั้นสู่วัยชรา สภาวะอย่างทารกนั้นดำรงอยู่เพียงสองสัปดาห์ ก่อนกลายร่างฉับพลันเพียงชั่วคืน เป็นบุคคลผู้มีกระดูกพรุน ตาหม่นมัว และผมหงอกขาว เมื่อลืมตาตื่น ต่างพบว่าวันวัยของตนได้ถูกฉกฉวยไปตามธรรมชาติ
หากอยู่ในเงื่อนไขเฉพาะ ว่ากันว่าสิ่งของจะกลายร่างเป็นคนได้
บันทึกเก่าแก่เล่มหนึ่งระบุว่า
แก้วน้ำกลายร่างเป็นคนได้ หากได้รับหยดเลือดมนุษย์แปดหยดแล้วทิ้งไว้สามวันสามคืน
ไม้ตียุงก็กลายร่างเป็นคนได้หากมันได้ตียุงที่ดูดเลือดคนไปแล้วครบ 50,000 ตัว
และมีบันทึกไว้ด้วยว่า ทุก 5 ปี ปากกาที่ถูกใช้งานเป็นประจำอย่างยิ่งจะกลายร่างเป็นคนในคืนที่พระจันทร์ดั้นเมฆ
‘ขึ้นชื่อว่ามะลิ ต้องขาวและหอม ไม่เช่นนั้นแล้ว ย่อมไม่ใช่มะลิ’ แม่ของเธอเขียนบันทึกหน้าสุดท้ายไว้เช่นนั้นก่อนลาจาก
ไม่หรอก แม่ไม่เขียนบันทึก มันเป็นบันทึกของเธอต่างหาก ลายมือตัวเล็กละเอียดด้วยดินสอ HB ทื่อๆ ที่ต้องกดน้ำหนักลงไปอย่างแรงเพื่อให้ข้อความเข้มชัดขึ้น มันทำให้เนื้อกระดาษยุบไปด้านหลัง ดินสอในมือเธอเป็นแบบที่เธอเกลียด ดินสอที่แม่ทิ้งไว้
พ่อของฉันเล่าว่า ใครๆ ก็เข้าใจว่าถ้าจิ้งจกอย่างพวกเราหางขาดไปแล้วก็งอกใหม่ได้สบายๆ “ชีวิตช่างน่าอิจฉา” กระทั่งตุ๊กแกเองยังร้องทักทายและแซวพวกเราทุกครั้งที่สบโอกาส หมาแมวหางกุดก็มองพวกเราตาขวาง เพราะหางของพวกมันไม่อาจงอกขึ้นมาได้อีก
ครอบครัวของฉันและอีกหลายๆ ครอบครัวอาศัยอยู่ในบ้านปูน รอบบ้านมีต้นไม้บ้างแต่ก็ไม่ถือว่าอุดมสมบูรณ์ ฉันมีพี่น้องแต่ไม่สนิทนัก เราต่างคนต่างอยู่ กับพ่อแม่เอง เมื่อฉันโตขึ้น ก็ค่อยๆ ห่างเหินกันไป กลายเป็นว่าเราอยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่ค่อยได้คุยกัน
ฉันเกิดร่วมท้องกับพี่น้องอีก 4 ตัว แม่เผลอทำเราหายระหว่างทาง แค่ในหมู่บ้านจากซอย 1 ถึงซอย 8 ก็ไกลเกินกว่าแม่จะกลับมา
คนสงสารพวกเราเลยให้ข้าวให้น้ำ แล้วเรียกพวกเราว่าแพนด้า สามสี ทองเหลือง ทองแดง และดำ พวกเรากินเมื่อหิว เล่นเมื่อนึกสนุก และหลับเมื่อง่วง