KRISTEN ARNETT เขียน เมื่อ 4 เมษายน 2018 ใน LitHub
AnthillArchive.com แปลและเรียบเรียง เมื่อ 7 พฤษภาคม 2018
ภาพปก Taylor Ann Wright จาก unsplash.com
ฉันยังจดจำคำถามแรกได้ ตอนนั้นฉันประจำอยู่ถัดจากประตูของห้องสมุด จุดเหมาะใจที่ผู้คนมักมาแขวนร่มเปียกแฉะ และชายคนหนึ่งมักจะทิ้งหนังสือพิมพ์ไว้ตรงนั้นขณะที่เขาโทรศัพท์ไปตามหมายเลขที่ปรากฏในโฆษณา
for Dad
I’m writing you
10 years later
& 2,000 miles
Away from
Our silence
My mouth a cave
That had collapsed
I’m writing
While you
You wear the
Hospital gown &
count failures
Such as the body’s
Inability to rise
I see your fingers
Fumbling in the
Pillbox as if
Earthquakes are in
Your hands
I think it’s time
For us to abandon
Our cruelties
For us to speak
So s o f t
We’re barely
Human.
Christopher Soto, Poet
แด่พ่อ
ฉันกำลังเขียนถึงพ่อ
สิบปีต่อมา
และ 2,000 ไมล์
ไกลจากความเงียบของเรา
ปากของฉันคือถ้ำ
ที่พังทลายไปนานแล้ว
ฉันกำลังเขียน
ขณะพ่อ…
พ่ออยู่ในเสื้อคลุมของโรงพยาบาล
พินิจความล้มเหลวทั้งมวล
ทั้งร่างกายที่ไม่อาจขยับยก
ฉันเห็นนิ้วของพ่อ
เงอะงะซุ่มซ่ามในกล่องยา
ราวกับว่าแผ่นดินไหวในมือ
ถึงเวลาแล้ว ฉันคิด
เพื่อที่เราจะละทิ้ง
ความกักขฬะแห่งตน
เพื่อที่เราจะพูดแก่กัน
ให้นุ่มนวลยิ่ง…
เราต่างก็เป็นเพียง
…มนุษย์
นิชานันท์ นันทศิริศรณ์, แปล