Flash Fiction No.2 – LOVE
Flash Fiction
เดือนกุมภาพันธ์ หัวข้อ LOVE
โดย ชินรัตน์ สายอุ่นใจ
หาย
ทุกครั้งที่เลิกร้าง
หนังสือจะหายและเพิ่ม 1 เล่ม
บางทีก็ไม่เสียใจที่หาย บางทีก็รักเล่มใหม่
แต่ยังไงเขาก็เจ็บปวดที่บางสิ่งมาเปลี่ยนแปลงหนังสือเขา
แม้ไม่ได้รักหนังสือขนาดนั้น
เขาจึงไม่รักอีกจนทศวรรษล่วงผ่าน
ลืม
หญิงสาวทักทายเขาที่หน้าอาคารสำนักงานทุกวันมาหลายปี เขาก็ทักทายตอบทุกครั้ง
เขากลัวเธอเศร้า
ไม่มีใครมองเห็นเธอ เขาไม่รู้จักเธอ แต่รู้ว่าเธอตายแล้ว
เขาอยากรู้ว่าทำไม
ไม่มีใครตอบ ทุกคนปล่อยให้เขาพูดและถามอยู่ฝ่ายเดียว
‘เธอตายไปแล้ว แต่ที่พบอาจไม่ใช่เธอ’ สุดท้ายใครคนหนึ่งก็ยอมพูด
เป็นเพราะบางอย่างทำให้เขาลืม แต่อะไรอีกอย่างก็ทำให้ยังจำเธอไว้แบบนั้น …คนรักของเขา
ใครก็รู้ทางข้ามถนนหน้าสำนักงานอันตราย วันนั้นทั้งสองคนแค่ยืนรอข้ามถนน
ถึงใครจะบอกความจริง เขาก็จะลืมในวันพรุ่งนี้ เป็นไปซ้ำๆ
วันนั้นเขาแค่อยากยืนด้านซ้ายเธอ แค่อยากทำอะไรที่ต่างไปจากวันอื่น อยากจับมืออีกข้าง
เขาไม่บาดเจ็บ เธอตาย บางคนว่าหากวันนั้นเขาบาดเจ็บสาหัสก็อาจไม่ลืมเรื่องนี้และอาจไม่ต้องพบเธอทักทายทุกเช้า แต่พอเขาไม่เป็นอะไร ขณะที่เขาพยายามปกป้องเยียวยาตัวเอง เขาอีกคนที่อยู่ในเขาก็ยอมรับไม่ได้
ทานตะวัน
10 ปีแล้วตั้งแต่เขาเดินทางตามหาจนพบเธอ
10 ปีก่อน เด็กหนุ่มอย่างเขาก็ได้กลิ่นทานตะวันแล้วนึกรักจนทนไม่ได้ ทั้งที่ไม่รู้ว่าต้องรักใคร
เขาตามกลิ่นนั่งรถไฟจนถึงเมืองปลายสุดเส้นทางและพบเธอในไร่ทานตะวัน กำลังล่วงวันวัยผลิบาน
แต่เธอไม่ได้รักเขา…
เธอยังรักชายกลางคนผู้นั้นที่เธอได้ฝังร่างไว้ในไร่นี้ นานๆ ทีเธอจะนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ที่เขาหลับนิรันดร์
ชายผู้นั้นก็รักหญิงนางหนึ่งที่ตายลงที่นี่ นางเองก็คงรักใครตามกลิ่นทานตะวัน
ทางเดียวจะบรรเทาได้คือต้องปลูกทานตะวันหนึ่งร้อยไร่นี้เลี้ยงตัวเองไปจนตาย เธอบอก
เธอและเขาใช้ชีวิตร่วมกันในกระท่อมหลังหนึ่ง ใช้และดื่มกินทานตะวันเพื่อทอนคำสาป
ทั้งสองชินชาและเจ็บปวดผลัดกันไปเหมือนที่รู้สึกกับโรคประจำตัว
บางทีก็คุยกันเล่นๆ ว่าหากคำสาปหายไปจะเกิดอะไร เธอจะรักเขาได้ไหม เขาก็อยากรู้ว่าจะรักเธออยู่ไหม
เธอกลัวจะไม่ได้คำตอบที่คงมีได้เฉพาะเมื่อเธอยังเหลือกลีบดอกสดใสและเกสรยังพอมีน้ำหวาน แต่เขาไม่คิดแบบนั้น เขาขอแค่หยุดรักนี้ก่อนแล้วเดี๋ยวก็คงได้รู้ว่ารักไหม
เขาเชื่อแม้เธอหัวเราะเยาะ