ชีวิตสีแพนโทน

ฉันเกิดร่วมท้องกับพี่น้องอีก 4 ตัว แม่เผลอทำเราหายระหว่างทาง แค่ในหมู่บ้านจากซอย 1 ถึงซอย 8 ก็ไกลเกินกว่าแม่จะกลับมา

คนสงสารพวกเราเลยให้ข้าวให้น้ำ แล้วเรียกพวกเราว่าแพนด้า สามสี ทองเหลือง ทองแดง และดำ พวกเรากินเมื่อหิว เล่นเมื่อนึกสนุก และหลับเมื่อง่วง

สามสีเป็นที่รัก คนทั้งหญิงชายชอบมาจ้องมองทักทาย ‘สวย ลักษณะดี นำโชค’ ผู้คนต่างพูดเช่นนั้น ส่วนแพนด้า ทองเหลือง และทองแดงเป็นที่สนใจของบางคนบ้าง แต่คำว่าป๊อปปูล่าไม่ตกมาถึงฉันเลย มีแต่คำว่า ‘เหมือนแม่’ และสายตาแปลกประหลาดใจเท่านั้นที่หล่นใส่ฉันเสมอ – ถ้าฉันจะเป็นที่นิยมของใครล่ะก็ คงเป็นพวกยุงน่ารำคาญในยามค่ำคืนนั่นแหละ

พวกเราโตมาได้สักพัก แพนด้าก็หายไป หายไปเหมือนตอนที่แม่หายไป ไม่มีร่องรอย มีแค่เหตุการณ์ก่อนหน้าที่หมาจากซอยอื่นมาซุ่มมองพวกเรา สองวัน สี่วัน หกวัน นานไปก็ไม่เหลือกลิ่นของแพนด้า

แล้วสามสีก็หายไป คราวนี้พวกเรารู้ว่าเพราะอะไร ป้าใหญ่วัยเกษียณจัดการหาคนมาจับ เอาอาหารมาล่อ แล้วบอกว่า ‘ป้าจะเลี้ยง จะได้โชคดี’ พวกเราได้แต่มองจ้องในพุ่มไม้ เพราะสามสีคุ้นเคยคน ใคร ๆ ก็ให้อาหารและหยอกเล่นด้วยเสมอ สามสีจึงเข้าใกล้ป้าคนนั้นเกินไป

เมื่อเหลือเพียงสาม ทองแดงกับทองเหลืองก็ดูเด่นขึ้น ลุงคนหนึ่งมาให้อาหารพวกเราทุกวัน แต่ก็ไม่เล่นกับฉัน

แว่วเสียง “…แมว” ใครคนหนึ่งกระซิบกระซาบ “มีประกาศให้กำจัดแมว” ตอนแรกพวกเรานึกว่าหูฝาด แต่ไม่ใช่ ต่อมาเสียงกระซิบกลายเป็นคำป่าวประกาศชัดเจน “รัฐประกาศให้ฆ่าแมวดำทุกตัว!” ไม่มีเหตุผลต่อท้าย แค่ต้องฆ่าให้หมด

ฉันหนี ทั้งที่ไม่รู้ว่าคำสั่งจริง ๆ เป็นเช่นไร วิ่งไปและหลบซ่อน ไปให้ไกลจากหมู่บ้านที่ส่งเสียงกระซิบ แทบหมดแรงเมื่อมาถึงตึกแถวสีรุ้ง มือใหญ่หนาเทอะทะช้อนร่างเหนื่อยอ่อนของฉันเข้าไป

ฉันไม่เคยเห็นแมวดำตัวอื่นมาก่อน ในกรงนั้นมีฉันอีกมากมาย บ้างหลับ บ้างใช้ตาสีอำพันมองจ้องตอบมา ไม่รู้ว่าเตือนหรือทักทาย

เจ้าของมืออวบอูมอุ้มฉันไว้ข้างเอว มือหนึ่งพิมพ์ตอบลูกค้าในร้านออนไลน์ Cazzy Custom “เฮ้ย! สีชมพูฟ้าอีกสองตัว!” เขาตะโกนบอกชายร่างบางหลังร้าน “คู่รักหรอเฮีย” “อือใช่ จบสวนกุหลาบด้วยกันทั้งคู่ ขอเป็นเพศผู้ทั้งสองตัวนะ”

“ส่วนนี่ไว้รอโตอีกหน่อย เห็นมันมานอนอยู่ข้างนอก” ฉันถูกโยนเข้าไปนอนรวมกับฉันอื่น ๆ พวกเราไม่ทักทายกัน เหมือนต่างรู้ชะตากรรมโดยไม่ต้องสื่อสาร

ในแต่ละวัน ยิ่งเสียงมือถือดังบ่อยครั้ง ก็มีพวกเราที่ต้องจากไปตัวแล้วตัวเล่า เขียวลายพราง ม่วงเหลือบเขียว เทาควันบุหรี่ เขียวปีกแมลงทับ น้ำเงินอัญชัน ไม่ว่าโทนร้อนหรือเย็น แต่ละสีนั้นแสบร้อนเจ็บปวด ฉันรู้จากเสียง บางตัวพึมพำอ่อนแรง “ดีกว่าตายข้างนอก”

ที่มุมสุดขอบกรง เขาผู้นิ่งเงียบมาเสมอเริ่มทึ้งขนและข่วนกัดตนเอง ขนสีดำหลุดร่วง เลือดไหลซึม แต่แม้กระทั่งเลือดก็ยังเป็นสีดำ!

ตัวอื่นหวาดผวา มีแต่ฉันที่อยากเข้าไปมองเลือดสีดำให้ใกล้กว่านี้ ชายผอมเดินมาสำรวจตรวจตราแล้วรีบวิ่งไปหาเฮียเจ้าของร้าน

“หรอวะ! ขนาดเลือดยังเป็นสีดำ คงส่งขายไม่ได้ เดี๋ยวความแตก มึงดูแลมันไว้ แยกกรงแล้วรักษาแผลด้วย” ชายร่างใหญ่ตื่นเต้นเล็กน้อยแต่ยังคงตอบข้อความลูกค้าต่อไป “เคยได้ยินตำนานนี้มั้ย แต่โบราณน่ะ แมวดำที่แท้ต้องเลือดสีดำเท่านั้น แล้วพอยุคนึงคนก็เสือกฮิตสีดำขึ้นมาอย่างบ้าๆ พากันจับแมวไปย้อมตามเทรนด์ แล้วยังไง หึ! ยุคนี้กูกับมึงเลยต้องมาช่วยกันย้อมกลับ”

“จริงหรอเฮีย”

“จริงกะผีสิ ไปทำงานโว้ย”

“ถ้าไม่ขาย ก็ฆ่ามันทิ้งสิเฮีย เปลืองอาหารนะ” มืออวบหยุดนิ้ว คิดนิดนึงก่อนตอบ “ไม่ว่ะ แมวดำยันเลือดนี่ กูจะเลี้ยงมันไว้ มันจะให้โชค เลือดมันจะเรียกพวกมาอีกมาก”

ฉันได้ยินทุกอย่าง (ว่ากันว่าแมวเด็กจะหูดีกว่าแมวโตสิบเท่า) ฉันนั่งนิ่งมองโปสเตอร์รวมสีไทยโทนที่เขาเพิ่งเอามาติดใหม่เมื่อวาน สวยจัง หากเลือกได้ ฉันก็อยากจะลองสีเขียวน้ำไหลตัดกับเสนดูบ้าง แต่ความจริงแล้วฉันเลือกได้ที่ไหนกัน!

ฉันเริ่มข่วนตัวเองทั้งที่กลัวความจริง กางเล็บและกรีดลึกลงไปทั้งที่กลัวว่าจะไม่ใช่แมวดำที่แท้ ขบกัดแทบจะฉีกทึ้ง อยากรู้ว่าเลือดในตัวจะเป็นสีอะไร