“บางคราเราก็อุ่นใจกว่า หากได้เล่าเรื่องไม่สบายใจให้คนแปลกหน้าฟัง” – นี่คือคำโปรยบนป้ายบอกทางไปกรงหมาป่า
หลังการซบเซาของกระแสเจ้าชายกบ สวนสัตว์ก็ประชาสัมพันธ์กิจกรรมใหม่เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา บัดนี้ กรงหมาป่าที่เคยเปิดให้ผู้คนมาสวมใส่ชุดคลุมสีแดงเพื่อถ่ายรูปกับบรรดาหมาป่าสุดเฟิร์มนั้นได้เพิ่มเติมบริการใหม่
ลูกหมูก็คือลูกหมูอยู่วันยังค่ำ ชะตากรรมซ้ำเดิม รุ่นแล้วรุ่นเล่า หมาป่าเฝ้าจ้องมอง รอคอยจังหวะ ตำนานบอกไว้ชัดแจ้ง พิธีกรรมคือสิ่งจำเป็น ลูกหมูทุกตัวต้องเติบโตและเปลี่ยนผ่าน – แต่จริงหรือที่เหล่าลูกหมูต้องมีชะตากรรมเช่นเดิมเสมอ
ฉันเกิดร่วมท้องกับพี่น้องอีก 4 ตัว แม่เผลอทำเราหายระหว่างทาง แค่ในหมู่บ้านจากซอย 1 ถึงซอย 8 ก็ไกลเกินกว่าแม่จะกลับมา
คนสงสารพวกเราเลยให้ข้าวให้น้ำ แล้วเรียกพวกเราว่าแพนด้า สามสี ทองเหลือง ทองแดง และดำ พวกเรากินเมื่อหิว เล่นเมื่อนึกสนุก และหลับเมื่อง่วง
เสียงกริ่งโรงเรียนเลิก เด็กชายเด็กหญิงวิ่งกรูกันออกมาจากห้องเรียน บางคนตรงดิ่งกลับบ้าน บางคนรอพ่อแม่มารับ บางคนหิวโหยและหาขนมกินเป็นสิ่งแรก
หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีลูกบ้านไม่มากไม่น้อยสักร้อยเศษ (เราไม่อาจรู้จำนวนที่แท้จริงได้ เพราะพวกเขาไม่เคยโผล่มาพร้อมหน้า หรือทักทายกันฉันมิตร)
วันหนึ่ง แม้ไม่รู้จักกันและไม่เคยเอ่ยทักถาม เรื่องเล่าลือก็แพร่ไปในอากาศ แล้วลูกบ้านสักร้อยเศษนั้นก็ได้รู้ทั่วกันว่า
มีลูกหมาคอกหนึ่งผุดขึ้นกลางสนามเด็กเล่น!