Flash Fiction No. 4 – Delete

Flash Fiction

เดือนมีนาคม หัวข้อ Delete
โดย ชินรัตน์ สายอุ่นใจ

 

 

 

พยัญชนะ

ฉันไม่ได้ติดตามต้นเหตุ แต่ไม่นานนี้ไม่มีใครพิมพ์พยัญชนะตัวที่หนึ่งได้

เรื่องที่ฉันไม่เคยสนใจลามไหม้ถึงความชังและความใคร่

เ-ลียด ยังได้ ‘เคียด’ แทน แต่ รั- ไม่มีคำเสมอ ถ้าไม่ใช้ ‘ชอบ’ ที่เป็นคำเคียงคงต้องใช้ภาษาอื่น

เราพูดได้ เราเขียนได้ แต่เราพิมพ์ในอินเตอร์เน็ตไม่ได้ พิมพ์แล้วมันจะหายไป เป็นคำอัมพาต เว้นแต่พิมพ์เพื่อติดต่อหน่วยงานต่างๆ เพื่อธุระค้าขายที่ลงทะเบียนเสียภาษี และงานเขียนที่ตรวจสอบแล้วว่าไม่ข้องแวะข้อต้องห้าม อะไรที่ไม่ได้ตรวจสอบจะพิมพ์พยัญชนะนี้ไม่ได้ แต่จะตรวจสอบได้นั้นล่าช้า

‘เหมือนนิ้วโป้งซ้ายของคนถนัดขวาหายไป’ ใครคนหนึ่งเปรียบ

แต่ฉันถนัดซ้าย ชีวิตจริงฉันเขียนมือซ้าย ที่สำคัญคือในชีวิตเสมือนนั้น ฉันผลิตงานเขียนรายชั่วโมง ทั้งงานของตัวเอง ทั้งงานของผู้อื่น งานที่มีผู้เขียนเป็นพันเป็นแสน

มันไม่เจ็บปวดเท่าไหร่ อ่านเรื่องเล่านี้คุณคงเห็น แต่มันสำคัญที่ฉันต้องคิดว่าเจ็บปวดเหลือทน

ฉันหวาดว่าเราจะชินชา ปรับตัวได้และดีใจว่าชนะ

ฉันปรารถนาให้ผู้คนร้องไห้ เจ็บปวด พ่ายแพ้ และฝังใจ

 

---

 

 

ภาพ

เมื่อก่อนทำเล่นๆ ให้กลุ่มเพื่อนมหา’ลัย ตอนนี้เป็นอาชีพรอง

ฉันรับจ้างลบผู้คนออกจากภาพ

จริงๆ ใครในสายงานฉันก็ทำได้ แต่ฉันเก่ง

มีบางสถานที่บางความทรงจำที่พวกเขาอยากเก็บไว้ (ปรกติจะทิ้งหมด) เมื่อคนในภาพนั้นไม่อยู่ด้วย ที่ตรงนั้นจะมีความสำคัญแบบไหนฉันไม่ได้ละลาบละล้วงถาม เป็นมารยาททางธุรกิจ

ฉันแค่ลบให้เหมือนไม่เคยมีเขาอยู่ รอให้ความทรงจำเรียงตัวใหม่

มันเป็นไปได้ แม้บางครั้งจะไม่สำเร็จ ฉันจำคนรักเก่าๆ ได้ แต่จำไม่ได้แล้วว่าเราเคยไปที่ไหนกันบ้าง ฉันถ่ายภาพและเดินทางบ่อย สำหรับฉัน ฉันแค่อยากรู้ว่าเคยไปที่นี่ เคยสนุกยังไง

3 ปีผ่าน 5 ปีผ่าน ฉันก็ลืมไปแล้วว่าใครอยู่กับฉัน จริงหรือเปล่าที่ฉันไปคนเดียว หรือไปกับคนอื่นโดยไม่มีเขา ฉันเคยฝืนเพราะบางทีก็อยากคิดถึงเรื่องดีๆ ของเขา บีบเค้นสมอง หวังจะระลึกให้ได้ แต่ความทรงจำไม่ได้เที่ยงตรงถาวร ฉันต้องการหลักฐานสักอย่าง

ฉันได้แต่คาดเดาว่าในบรรดาภาพที่มีฉันเพียงลำพังยืนเซเหมือนซบใครสักคนนั้นคงเป็นเขา

แต่จริงๆ แล้วเขาคนไหนฉันก็ไม่รู้ บางทีพวกเขาคงรู้หากถาม แต่ฉันไม่ทำ แค่อยากคิดถึงเล่นๆ แต่ไม่อยากกลับไปจำ

 

---

 

 

ยังอยู่

เธอตายไปแล้ว เพื่อน ม.ปลาย

อายุ 25 เพิ่งเริ่มตั้งคำถามกันในกลุ่มเพื่อนเก่าว่ากูลาออกไปทำงานที่อื่นดีไหม

เพื่อนยังทักทายเธอบ่อยๆ ในอินเตอร์เน็ตจนทุกวันนี้

เย็นวานยังบอกเธอว่า ‘นี่ มึงไปดูหนังเรื่องนี้สิ ดีเหี้ยๆ’

เอาเรื่องเก่าๆ มาล้อ อย่างเรื่องแฟนเก่า ม.ปลาย เรื่องดักตบรุ่นน้องปีหนึ่ง

เดือนก่อนก็เพิ่งจะอวยพรวันเกิดไป

จำได้ทุกวันสำคัญ จำไม่ได้ว่าเธอตายเมื่อไหร่ และผู้ชายเลวๆ ที่ไม่ยอมมาแม้งานศพเธอคือใคร

ผมคิดว่าเธอเป็นคนดีขึ้นมากหลังจากตาย (ถึงเราจะล้อเธอเรื่องดักตบรุ่นน้องปีหนึ่ง) ผมไม่คิดว่าตัวเองผิดที่เคยชังหน้าเธอเมื่อ ม.ปลาย จนเราเย็นชากันมาตลอดกระทั่งเธอตาย แต่มันไม่สำคัญแล้ว

เราคงมีชีวิตอีกนาน เราจะแก่เฒ่า แต่เธอจะยัง 25

ตอนนี้เรา 30  เมื่อ 40 จะทำยังไงให้เธอยังเป็นเพื่อนทุกๆ วันเหมือนตอนนี้ จะทำให้เธอ 40 เท่าเราได้ไหม? หรือให้เธอจากไปแม้แต่บนอินเตอร์เน็ต?

 

 

 

 

 

 

 

 

Comments

comments