Flash Fiction No. 6 – Hide
Flash Fiction
เดือนเมษายน หัวข้อ Hide
โดย ชินรัตน์ สายอุ่นใจ
Photo: Álvaro Serrano
สมุดบันทึก
ยังบันทึกลงกระดาษ
รัก โกรธ เศร้า กิน เจ็บป่วย ดนตรี เรื่องเล่าแปลกประหลาด
กับธุระงาน กระดาษไม่ตอบอีกต่อไป เขียนบันทึกในคอมพิวเตอร์นั้นแม่นยำ สะดวกรวดเร็วกว่า
อาจแค่อยากกดปากกาลากขีด หรือรู้สึกว่าสมุดนั้นไม่มีใครบุกรุกได้ ทั้งที่เรื่องก็ซ้ำๆ บันทึกอิเล็กทรอนิกส์ที่แบ่งปันให้อีกหลายร้อยคนอ่าน ฉันจึงยังบันทึกหลายเรื่องราวลงกระดาษ
นานๆ ครั้งก็กลับมาเปิดอ่าน แต่อ่านสักเรื่องไปไม่กี่คำก็ปิดลง บางทีก็เพราะทนรู้สึกไม่ได้ อับอายบ้าง โกรธบ้าง น่าเบื่อบ้าง
ฉันพบบางถ้อยคำในบางเรื่องที่บันทึกนั้นปกปิด
เช่นครั้งหนึ่งฉันมีคนรัก รักยังสดสวยในวันที่ฉันพบใครอีกคนบนรถไฟฟ้า เขานั่งฟังเพลงและอ่านหนังสืออยู่ ฉันรัก Never Let Me Go ของ Kazuo Ishiguro ที่เขาอ่าน จึงเอี้ยวตัวถามว่าฟังเพลงอะไรอยู่
Bibo No Aozora ของ Ryuichi Sakamoto ก็เป็นเพลงที่ฉันรัก
ฉันจึงเขียนลงสมุดบันทึก
ว่าฉันชอบเขา
ทั้งที่รัก รักจนลืมคนรักฉันไปกว่าสัปดาห์กว่าเดือน
รักจนฉันไม่ได้เขียนลงไปว่าฉันชวนเขาคุยถึงเพลงๆ นั้น และหนังสือเล่มนั้นจนเขายิ้ม ฉันไม่ได้บันทึกยิ้มของเขาด้วย
เหมือนฉันกำลังให้การเท็จ
จับได้เพราะยังจำได้ ถึงที่จำได้จะลืมบ้าง แต่ก็ยังจำได้มากพอจะบอกว่าฉันปิดบังตัวเองในเรื่องที่ไม่มีใครรู้
ยังพยายามเข้าใจ ทำไมถึงต้องปกป้องตัวเองจากตรงนั้นของเรื่องราว
Photo: Gilles Lambert
ข้อความ
เราพอใจข้อความ
มองรูปถ่ายหลายร้อยรูปของกันและกันในโลกออนไลน์ อ่านเรื่องเล่าอีกฝ่ายในนั้น บอกตัวเองว่าฉันรู้จักเธอ เธอคือคนนี้ ฉันพอใจรัก
ไม่มีเสียง ไม่ได้ถามหา แต่ก็ค้นบันทึกวิดีโอที่ได้ยินเสียงอีกฝ่าย ถึงเป็นคำสั้นๆ ก็เพียงพอ แค่อยากรู้ว่าเสียงเธอเป็นเช่นไร
เขียนจดหมายถึงกันบ้าง แลกหนังสือกันอ่าน แนะนำภาพยนตร์ให้กัน แล้วเราจะไปที่โรง ไม่ก็หามาดูที่บ้าน นั่งลำพัง ดูจบแล้วส่งข้อความคุยกัน
ฉันห่วงใย หวังดี และเจ็บปวดกับเรื่องของเธอ
แต่ฉันไม่อยากพบ ไม่อยากใกล้ชิดสัมผัสอะไรที่เป็นร่างกายจริงของเธอ และไม่อยากให้เธอได้สัมผัสร่างกายจริงของฉัน
ข้อความก็เพียงพอ มีเวลาให้คิดว่าจะตอบอะไร ทิ้งข้อความไว้นับชั่วโมงนับวันก็ได้ ถ้าเป็นข้อความ
แต่การพูดต้องตอบโต้ระดับวินาที, เสี้ยววินาที มันน่าอึดอัดทรมาน กลัวว่าเมื่ออ้ำอึ้งเธอจะรู้ว่าฉันเป็นใคร กลัวว่าน้ำเสียงของฉันจะเป็นยังไง
ฉันมีแต่เธอ ไม่มีใครอื่นซ้อน เธอก็เหมือนกัน
Photo: Roman Trifonov
ข้อมือ
เธอถนัดขวา ใส่นาฬิกาข้อมือขวา สายผ้าถักแดงเด่น หน้าปัดเรือนโลหะใหญ่ปิดข้อมือด้านใน
ใต้หน้าปัด เหนือเส้นชีพจร มีรอยสักซ่อน เห็นแค่เสี้ยวแต่รู้ว่ากุหลาบแดง
ผมชอบมองรอยสักเธอพอๆ กับใบหน้า วันๆ หนึ่งผมเดินจากตึกคณะมาร้านสะดวกซื้อริมรั้วมหา’ลัยที่เธอทำงานบ่อยครั้ง หมดเรียนแต่ละคาบก็แวะมา จนเธอเข้าใจ
เที่ยงคืนวันหนึ่ง ร้านสะดวกซื้อว่างเปล่า ผมลงจากหอพักริมรั้วมหา’ลัยมาหาของกินมื้อดึก เธอบอกในตอนที่ผมจ่ายเงินว่า ‘ถ้าชอบฉันก็มองแค่ใบหน้าเถอะนะคะ’
เธอให้ผมมองทั้งเรือนร่าง แต่แม้ตอนเราเปลือยเปล่าเธอก็ยังสวมนาฬิกา
ผมซื้อผ้ารัดข้อมือซับเหงื่อนักกีฬาให้ บอกเธอว่าไม่ใส่ก็ได้ แต่ใส่นาฬิกาแม้ตอนนอนหลับข้างๆ กันก็คงไม่สบายตัวหรอกใช่ไหม
แต่เธอไม่ใส่ผ้ารัด
วันหนึ่งเธอพูดขึ้นระหว่างอาบน้ำกันว่าเธอผ่านสัมภาษณ์งานที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งไกลจากที่นี่
ผมบอกว่าชอบเธออยู่ไม่น้อยนะ เธอบอกว่าก็เหมือนกัน เพราะเวลาอยู่ในห้องผมนิสัยดี (เราไม่เคยมีเวลาข้างนอก เราทำอะไรต่างๆ ร่วมกันที่นี่)
เธอถอดนาฬิกาอาบฟองสบู่ให้ผมดูรอยสัก ผมเห็นแผลเป็นขูดขีดบางๆ ทั่วรอยกุหลาบแดงสดนั้น เหมือนใช้ปลายไม้ขูดรูปวาดบนกระดาษที่เราไม่ต้องการ
เธอคงรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องผิดพลาด จะยิ่งสร้างแผลน่าเกลียด เลยหยุด ทิ้งดอกกุหลาบขาดๆ ไว้
เธอให้ดูครู่เดียวแล้วสวมนาฬิกากลับ
เดือนต่อมาเธอก็ไม่ได้อยู่ที่ร้านสะดวกซื้อแล้ว ผมยังติดต่อเธอบ้าง แต่ก็ค่อยๆ ห่างหายไป
ชินรัตน์ สายอุ่นใจ
Kappasaisai@gmail.comนักเขียนผู้หลงใหลการลับมีด เจ้าของเรื่องสั้น "ชายชราเบาหวาน" ที่ได้รับรางวัลนายอินทร์อะวอร์ดประเภทเรื่องสั้น ปี 2555 ปัจจุบันใกล้จะมีนวนิยายของตัวเอง 1 เล่ม กับสำนักพิมพ์ Boligraf Book ยังคงเขียนงานอยู่อย่างต่อเนื่องที่บ้านของตน
