ปรัชญา

 

มนุษย์ทุกคนเกิดมา

เพราะได้รับอนุญาตจากเบื้องบน

มนุษย์ทุกคนเกิดมา

ต้องกล่าวปณิธานต่อเบื้องบน

ว่าจะถือกำเนิดในโลกเพื่ออะไร

ต้องมีจุดมุ่งหมายที่ยิ่งใหญ่พอ

ต้องมีความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่พอ

จึงจะได้รับอนุญาตให้ถือกำเนิด

 

เมื่อดวงวิญญาณอุบัติขึ้นในโลก

เราจะเห็นมนุษย์บางผู้ตั้งหน้าตั้งตาทำตามความฝัน

นั่นคือมนุษย์ที่ “จำได้” ว่าตนปณิธานสิ่งใดไว้ต่อเบื้องบน

เราจะเห็นมนุษย์บางผู้เพิ่งรู้ตัวว่าอยากทำสิ่งใดบนผืนโลกนี้

นั่นคือมนุษย์ที่ “เพิ่งจำได้” ว่าตนปณิธานสิ่งใดไว้ต่อเบื้องบน

เราจะเห็นมนุษย์บางผู้ปล่อยชีวิตเลื่อนลอยไปวัน ๆ

นั่นคือมนุษย์ที่ “ลืม” ว่าตนปณิธานสิ่งใดไว้ต่อเบื้องบน

มนุษย์ทุกผู้ต่างตั้งปณิธานก่อนถือกำเนิดเสมอ

มิเช่นนั้นไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้

 

เบื้องบนไม่ยินยอมให้มนุษย์ที่ไม่มีความฝันจะทำให้โลกสูงส่งมาถือกำเนิดดอก

เราเพียงลืมคำปณิธาน

เรามีมือที่พร้อมจะทำสิ่งยิ่งใหญ่กันคนละอย่าง

เรามีดวงตาที่พร้อมจะมองเห็นคุณค่าในบางสิ่งที่ไม่เหมือนกัน

เรามีสมองที่พร้อมจะสร้างสรรค์ความมหัศจรรย์ที่แตกต่างกัน

เรามีหัวใจที่พร้อมจะให้บางอย่างแก่เพื่อนมนุษย์ในคนละแบบ

 

คุณเท่านั้นที่รู้ว่าตนเองปณิธานสิ่งใดไว้กับเบื้องบนก่อนถือกำเนิด

คุณที่จำคำปณิธานได้ จงมุ่งมั่นทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ต่อไป

คุณที่จำคำปณิธานไม่ได้ จงคิดทบทวนถึงอดีตที่ผ่านมา

ตอนคุณยังเยาว์ ทั้งเยาว์วัยและเยาว์วุฒิ

คำปณิธานชัดเจนนัก

ตอนนั้นคุณฝันอยากเป็นอะไร

ตอนนั้นคุณฝันอยากทำอะไร

ตอนนั้นคุณฝันอยากใช้เวลากับสิ่งใด

นั่นแหละ ปณิธานที่ให้ไว้ก่อนถือกำเนิด

 

คุณทุกคนมีปณิธานที่อยากเปลี่ยนโลกเสมอ

มนุษย์มีพลังเปลี่ยนโลกเสมอ

 

---

 

 

 

ตื่นจากตาย

เห็นภาพ

ยินเสียง

ดมกลิ่น

รับรส

รู้ร้อนหนาว

แต่ไม่รู้อิ่ม, หยิบจับไม่ได้

 

หินตรงหน้า ไม่นับเดือนปี

คว้าก้อนหินไม่ได้ จึงไร้เหตุผลนับเวลา

 

ชีวิตเหมือนเรื่องเล่าอีกฟากทะเล

จำได้เพียงน้ำตาตอนสิ้นใจ

ยังรู้รสน้ำตา

ดำรงอยู่เกินอายุขัย

ศตวรรษล่วงผ่าน

ป่าล้มหายเป็นหนทาง

หมู่บ้านงอกเงยจากลำธาร

ฉันยังอยู่

เพื่อหนีอะไร?

เร่ร่อนค้นหาสิ่งใดงั้นหรือ?

พรุ่งนี้ก็อีกปี

มะรืนก็อีกร้อยปี

ถึงมะรืน รสชาติเวลาคงคล้ายฟาง

 

ฉันเคยเห็นคนตายกลายเป็นความมืด

คนสีดำเด่นชัดในสีดำ

ฉันจะมืดมิดเพราะน้ำตาหยดนั้นไหม

นกตัวหนึ่งร้องเพลงบนกิ่งไม้

ว่าทิ้งโลกที่กอดไว้ จะหยุดร้องไห้

น้ำตาแห้ง จึงโบยบิน

 

โอ้… ฉันใฝ่ฝันจากไป

ความตายเมื่อร้อยปีก่อนไม่ได้มอบให้

ฉันจึงอภัยที่ฆ่าฉัน

อภัยให้ตัวเอง

แต่ให้คนรักไม่ได้

กลิ่นกอดเธอหายไปทศวรรษไหน

ไม่รู้จักเธอแล้ว

ใครช่วยบอกได้

ฉันอยากอภัยเธอ

กี่พรุ่งนี้

จึงทิ้งโลกใบสุดท้ายในอ้อมกอดสำเร็จ

 

 

 

 

---