บทกวีของสัมภเวสี
ตื่นจากตาย
เห็นภาพ
ยินเสียง
ดมกลิ่น
รับรส
รู้ร้อนหนาว
แต่ไม่รู้อิ่ม, หยิบจับไม่ได้
หินตรงหน้า ไม่นับเดือนปี
คว้าก้อนหินไม่ได้ จึงไร้เหตุผลนับเวลา
ชีวิตเหมือนเรื่องเล่าอีกฟากทะเล
จำได้เพียงน้ำตาตอนสิ้นใจ
ยังรู้รสน้ำตา
ดำรงอยู่เกินอายุขัย
ศตวรรษล่วงผ่าน
ป่าล้มหายเป็นหนทาง
หมู่บ้านงอกเงยจากลำธาร
ฉันยังอยู่
เพื่อหนีอะไร?
เร่ร่อนค้นหาสิ่งใดงั้นหรือ?
พรุ่งนี้ก็อีกปี
มะรืนก็อีกร้อยปี
ถึงมะรืน รสชาติเวลาคงคล้ายฟาง
ฉันเคยเห็นคนตายกลายเป็นความมืด
คนสีดำเด่นชัดในสีดำ
ฉันจะมืดมิดเพราะน้ำตาหยดนั้นไหม
นกตัวหนึ่งร้องเพลงบนกิ่งไม้
ว่าทิ้งโลกที่กอดไว้ จะหยุดร้องไห้
น้ำตาแห้ง จึงโบยบิน
โอ้… ฉันใฝ่ฝันจากไป
ความตายเมื่อร้อยปีก่อนไม่ได้มอบให้
ฉันจึงอภัยที่ฆ่าฉัน
อภัยให้ตัวเอง
แต่ให้คนรักไม่ได้
กลิ่นกอดเธอหายไปทศวรรษไหน
ไม่รู้จักเธอแล้ว
ใครช่วยบอกได้
ฉันอยากอภัยเธอ
กี่พรุ่งนี้
จึงทิ้งโลกใบสุดท้ายในอ้อมกอดสำเร็จ
ชินรัตน์ สายอุ่นใจ
Kappasaisai@gmail.comนักเขียนผู้หลงใหลการลับมีด เจ้าของเรื่องสั้น "ชายชราเบาหวาน" ที่ได้รับรางวัลนายอินทร์อะวอร์ดประเภทเรื่องสั้น ปี 2555 ปัจจุบันใกล้จะมีนวนิยายของตัวเอง 1 เล่ม กับสำนักพิมพ์ Boligraf Book ยังคงเขียนงานอยู่อย่างต่อเนื่องที่บ้านของตน
