ร้านเช่าวิดีโอของคุณมิกะ – ปันนารีย์
ฉันว่า ทำไมต้องมาข้ามถนนตรงสามแยก ตรงนี้เยื้องไปอีกนิดคือตลาดขายกับข้าวยามเย็น มีแต่คนพลุกพล่าน ข้ามตรงนี้ค่อนข้างยากลำบาก แยกซ้ายแยกขวาไปตรงมีรถเลี้ยวตรงนี้อยู่ตลอดเวลา เดินไปอีกเพียงนิดเดียวก็จะถึงทางม้าลาย ที่ฉันมายืนเสี่ยงตายอยู่ตรงนี้ ก็เพราะฉันชอบมาหยุดยืนเหม่อมองร้านเช่าวิดีโอของคุณมิกะที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน ฉันจำไม่ได้ว่าเคยเข้าไปเช่าหนังสักเรื่องมาดูหรือเปล่า ตอนที่ทุกคนยังมีเครื่องเล่นวิดีโออยู่ในบ้าน คุณมิกะเป็นสาวร่างเล็กที่เข้าใจว่าน่าจะเป็นคนญี่ปุ่น คุณมิกะขึ้นป้ายหน้าร้านของเธอ ว่า
“ร้านเช่าวิดีโอให้เช่าแผ่นละ 10.- แผ่นมาสเตอร์ เช่าแล้วนำกลับไปได้เลย”
ฉันผ่านมาทุกครั้งร้านของคุณมิกะก็ยังคงขึ้นป้ายเหมือนเดิม ชั้นวางแผ่นวิดีโอยังคงเต็มร้าน โปสเตอร์หน้าร้านเป็นโปสเตอร์จากหนังเรื่อง Notting hill ที่มีใบหน้าแสนสวยของจูเลีย โรเบิร์ต เต็มแผ่น ฉันคิดถึงประโยคซึ้ง ๆ เพลงหวาน ๆ ของหนังขึ้นมาแม้บรรยากาศรอบตัวของฉันจะเต็มไปด้วยรถที่ไม่ยอมจอดให้ฉันข้าม ใบหน้าสวยของจูเลียโดนแดดเลียจนซีดเซียวไปหมดแล้ว
การพรากจากเวลาที่ไม่ย้อนกลับ พลอยคิดถึงเรื่อง The Bridges of Madison County เสมอ แม้ว่าช่างภาพอย่างคิดแคท จะไม่เคยปรากฏในชีวิตจริงของฉัน ภาพถ่ายใบสุดท้ายของฉัน เวย์ถ่ายด้วยกล้องฟิล์ม ภาพที่ฉันนั่งมองตะวันลาลับอยู่ที่ริมน้ำ เวลาก็เปลี่ยนสีกระดาษฟิล์ม รอยชำรุดจ้ำไหม้ของมันจุดลงตรงกลางหลังของฉันพอดิบพอดี ตอนนั้น ฉันยังอายุ 19 มองพระอาทิตย์ตกดินที่แก่งเลิงจาน เป็นภาพที่เต็มไปด้วยบาดแผลที่ไม่เคยลบหาย ฉันไม่เคยลืมเวย์เลย แม้เวลาผ่านไปแล้วถึง 20 ปี
หนังเรื่องสุดแสนโรแมนติคที่ตอนจบแสนเศร้ากลับทำให้เราไม่เคยกลับไปดูหนังเรื่องอะไรอีกเลย ไม่มีใครสักคนที่จะเดินเข้าไปในโรงหนังด้วยกัน ยุคสมัยที่ไม่มีอะไรสะดวกเท่ากับแค่เปิด Netflix ดู อาโปพูดว่า ตัวเราสองคนจะติดกันด้วยชาแนล Netflix เขาพูดว่า แม่แค่จ่ายค่าสมาชิกแล้วเราจะดูช่องหนังไปพร้อมกันแม้ว่าตัวเขาจะไม่ได้อยู่กับฉันตลอดเวลาอีกแล้ว
“ฟังดูเข้าท่า” ฉันอยากกอดเขาเหมือนตอนเด็ก ๆ แต่ดูเหมือน เขาบอกว่าเขาจะรีบไปดู Avengers : End game หนัง 3 ชั่วโมงที่ขโมยซีนรถติดไปจากท้องถนน อาโปไปกับเรมี่ หญิงสาวที่ฉันเคยอยากเป็นแบบนี้บ้าง อาโปขี่รถมอเตอร์ไซค์ซีวีอาร์ที่เขาเพิ่งได้จากเงินก้อนแรกในชีวิตการทำงาน เรมี่นั่งซ้อนท้ายทำท่าเหมือนเป็นสก๊อย เธอเท่มาก ฉันจำได้ว่า ฉันเคยอยากเป็นสก๊อยแบบนี้บ้าง อยากอิสระโฉบลม แต่ฉันก็เป็นได้เพียงสาวน้อยที่กอดกีตาร์ซ้อนท้ายไอ้หนุ่มผมยาว ข้ามสะพานแม่น้ำชี แม่น้ำสายที่ฉันไม่เคยหวนกลับไปที่นั่นอีกเลย ฉันเอาใจลูกด้วยการรักเรมี่ หรือไม่ ฉันแค่รู้สึกอยากซ่อมแซมเวลาวัยสาวของฉันที่ขาดหายไป อาโปไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมฉันถึงชอบเรมี่นักหนา แต่หนังเรื่องนี้ก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง
นอกจากจะชอบเรมี่ ฉันยังชอบคุณมิกะเหมือนกัน
คุณมิกะนั้นอายุราว 50 ปีแล้ว เหมือนคนญี่ปุ่นทั่วไป น่ารัก เรียบร้อย และดูอ่อนเยาว์เสมอ แม้จะมีคนญี่ปุ่นที่ชอบออกเดินกางร่มไปเคาะประตูบ้านเพื่อจะสอนศาสนา ศาสนาที่ฉันไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ ฉันก็ยังว่าพวกเขาแต่งกายด้วยความสุภาพเสมอ แม้ว่าไม่เคยมีคำตอบเรื่องพระเจ้าของพวกเขาอยู่ที่ไหนให้ฉันพอใจสักครั้ง
ฉันยืนนิ่งมองท้องถนนอันแสนจอแจ รถราขวักไขว่
“มันอาจแค่ชั่วเวลาหนึ่งที่ฉันอยากจะข้ามถนนโดยปลอดภัย”
ตอนนี้เองที่ฉันไม่เห็นพระเจ้าเดินอยู่บนท้องถนนนอกจากคุณสติ แต่คุณสติมักไม่ค่อยเพ่นพ่านอยู่แถวนี้ นอกจากให้คุณเวรกรรมนั่งฉลองด้วยการชนแก้วอย่างสรวลเสเฮฮา
เห็นร้านเช่าวิดีโอ ฉันมักเอาแต่คิดถึงหนังสักเรื่องที่เวย์ชอบดู ขณะที่ภาพรถเคลื่อนไหว มักปรากฎภาพของคุณมิกะ แต่งชุดเอี๊ยมเป็นประจำ ยืนอยู่หน้าร้าน มีอะไรอยู่ในกระเป๋าด้านหน้าของเธอเสมอ เธอจะหยิบจับสิ่งนั้นสิ่งนี้ออกมาให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ฉันชอบคิดว่าเธอคือโดเรมี ผู้ลอดลิ้นชักกาลเวลามาที่นี่ เธอรู้จักทุกคน น่าจะรวมถึงฉันด้วย มิกะส่งยิ้มและโค้งคำนับอยู่ตลอดเวลา ตลอดเวลาของมิกะ ก็เหมือนตลอดเวลาของฉัน ฉันจดจ้องเธออยู่หลายครั้ง มิกะเองเอาแต่โค้งคำนับฉัน เธอพยายามยิ้ม แต่ถนนก็มีแต่รถราขวักไขว่ ฉันไม่ได้ข้ามไปที่ร้านเช่าวิดีโอได้เลย และมิกะก็ไม่มีธุระอะไรที่จะข้ามมาหาฉัน
อาโปกลับมาเล่าเรื่อง Avengers : End game นั้นยาวนานไม่สิ้นสุด ชีวิตกว่าครึ่งค่อนโลกดับสูญไปแล้ว จักรวาลตกอยู่ในความมืดมิด มีแต่ฮีโร่ที่จะทำให้จักรวาลกลับมาสงบสุขอีกครั้ง โลกใบนี้ดูหดหู่ แต่ก็ยังมีแสงเล็ก ๆ เพื่อนำทุกอย่างกลับมาใหม่
“ธานอส คือคนที่วางแผนจะครองโลกนี้แบบเผด็จการต่อไป ตราบใดที่ยังไม่มีผู้ที่จะมาล้มล้างได้”
“เผด็จการเหรอ ฟังแล้วคุ้น ๆ แน่ใจน่ะว่าเป็นแค่หนัง หนังมนุษย์พิเศษเหรอลูก ที่ร้านเช่าวิดีโอของคุณมิกะ จะมีหนังเรื่องนี้ไหม”
“ไม่มีหรอกแม่ หนังใหม่ แม่ไปดูในโรงเลย มันส์กว่าเยอะ”
ฉันไม่ได้อยากไปดูหนังจริงๆ ฉันคิดแค่เรื่องคุณมิกะ ยืนอยู่ที่หน้าร้านเช่าวิดีโอ คอยส่งยิ้มและโค้งคำนับผู้คนที่เดินผ่านไปมา ถ้าเธอมีหนังใหม่ ๆ คนจะมาเช่าวิดีโอจากร้านของเธออยู่อีกหรือเปล่า ไม่มีใครมีเครื่องเล่นวิดีโอเก่า ๆ อีกแล้ว ยังจะมีใครบ้างโค้งคำนับตอบ มีใครยื่นข้าวของให้เธอ ครั้งหนึ่งที่เชื้อชาติภาษาเหล่านั้นคือดินแดนต่างวัฒนธรรม แต่วันหนึ่งวัฒนธรรมก็ถูกหลอมรวมด้วยมือของคนเรา เส้นอาณาเขตถูกหลอมละลาย
รถจอแจคับคั่งช่วงเวลาที่คนหิว ฉันเชื่อเรื่องที่ร้านดอกไม้จะมีคนซื้อดอกไม้อยู่เสมอ ร้านอาหารย่อมมีคนหิวเข้าไปพึ่งพิงเสมอ แต่ก็ไม่เสมอไป ตอนที่คนขายมากกว่าคนซื้อ วิชาเศรษฐศาสตร์ก็ลอยมาเคาะประตูบ้านทุกหลัง ถนนสายที่วิ่งไปมามีทั้งรถหรู รถกระป๋อง รถที่บรรทุกคนงานไปยังสถานที่ต่าง ๆ พวกเขามีจุดหมายอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ดูเหมือนทุกคนอยากกลับบ้านทุกวันที่พระอาทิตย์เลิกงานเหมือนกัน
ฉันหอบดอกไม้ช่อหนึ่งมาหยุดยืนที่ฝั่งตรงข้ามร้านเช่าวิดีโอของคุณมิกะ
นั่นก็เพราะ ฉันนึกถึงเวย์เสมอ เวย์ชอบดูหนังเป็นชีวิตจิตใจ ร้านเช่าวิดีโอของคุณมิกะ แผ่นมาสเตอร์สวย ๆ เหล่านั้น เวย์อาจอยากได้ เขาชอบสะสมของเก่า แต่ไม่มีที่อยู่ของเวย์ที่ให้ฉันส่งไปถึงอีกแล้ว ฉันนึกถึงพระเจ้าของพวกสอนศาสนาที่มักแวะมาทักทาย ร่มของพวกเขาสีขาวมีลายดอกไม้เล็ก ๆ ที่ฉันอยากได้ ฉันอาจต้องเสียเวลาในการตอบคำถามว่า พระเยซูคือบุตรของใคร เพื่อจะแลกที่อยู่ของเวย์จากพระเจ้า ฉันต้องจุดเทียนบูชาด้วยหรือไม่ คงต้องรอพวกเผยแพร่ศาสนาเหล่านั้นเดินมาเคาะประตูบ้านของฉันอีกครั้ง คราวนี้ฉันจะไม่เดินหนีอีก เพราะนอกจากที่อยู่ของเวย์ ฉันอยากได้ร่มสีขาวลายดอกไม้ และบางทีพวกเขาอาจตอบฉันได้ว่าพระเจ้าของฉันอยู่ที่ไหน
ตอนตีสามของเช้าวันหนึ่ง มีคนพบร่างของคุณมิกะอยู่ที่หน้าร้านของเธอเอง เอี๊ยมของเธอเปื้อนเลือดเพียงเล็กน้อย มีคนพูดว่า เป็นฝีมือแรงงานต่างด้าวที่ได้ยึดบ้านยึดเมืองของเราไว้เกือบทั้งหมด พวกเขาอาจคิดว่าในเอี๊ยมของคุณมิกะ มีสิ่งของที่มีค่าอยู่
ของมีค่าจริง ๆ ของเหล่านั้นคือน้ำใจของเธอ รอยยิ้มของเธอ ฉันเห็นแม้ว่าฉันเพียงแค่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามร้านเช่าวิดีโอของเธอ
ฉันข้ามถนนไม่ได้สักที มีรถวิ่งสวนกันไปมาตลอดเวลา ไม่มีใครจำเรื่องร้านเช่าวิดีโอของคุณมิกะอีกต่อไป แผ่นมาสเตอร์เหล่านั้นถูกโละไปที่ไหนสักแห่ง ร้านเช่าวิดีโอของคุณมิกะ เปลี่ยนเป็นตึกสไตล์วินเทจ มีป้ายใหม่ขึ้นมาแทนที่ coming soon… ร้านอะไรสักอย่างที่ยังไม่ปรากฏชื่อ
ถึงวันที่ไม่มีคุณมิกะโค้งคำนับอยู่หน้าร้านเช่าวิดีโอ ให้ฉันเหม่อมอง
อะไรที่คนเราไม่อาจรักษาไว้ได้ หากวันหนึ่ง ฉันสามารถลืมเรื่องที่เวย์พยายามวิ่งตามฉัน จนเขา ถูกรถชนกลางถนน มันติดตาจนฉันไม่เคยข้ามถนนได้ เอาแต่เดินเลี้ยวกลับไปทางเดิม
วันหนึ่งที่อนาคตกำหนดไว้แล้วว่าฉันอาจจำอะไรไม่ได้อีก แม้กระทั่งหนังเรื่องที่ตัวฉันเคยชื่นชอบ ชื่อเรื่องอะไรนะ
photo credit : alex shiron
ปันนารีย์
เป็นคนเชียงใหม่ เคยมีผลงานเล่ม วรรณกรรมเยาวชนเรื่อง "ร่มไม้หนึ่งซึ่งเราตัวเล็ก" เขียนบทกวี เรื่องสั้น วรรณกรรมเยาวชน มีบทกวีทำมือชื่อ "ดอกไม้ปลายปีกผีเสื้อ" วรรณกรรมเยาวชนเล่มใหม่ล่าสุด (ทดลองทำมือเอง) ชื่อ "อีก 10 นาที เราจะกลับไปยังภูเขาแห่งความโดดเดี่ยว" ทุกวันนี้ยังคงทดลองงานเขียนด้วยสุ้มเสียงของเธอเองอย่างสนุกสนาน
