บึงเจ้าชายกบ

กาลครั้งหนึ่ง (เกือบจะนานแล้วล่ะ) สวนสัตว์แห่งหนึ่งเกิดมีชื่อเสียงขึ้นมาในชั่วพริบตาเพราะผู้คนเรือนหมื่นต่างพากันมาจ่ายค่าตั๋วเพื่อเข้าชม ‘เจ้าชายกบ’

กบสีเขียวใบตองอ่อนยืนนิ่งอยู่บนใบบัวกลางบึงจำลอง แดดสายทอประกายให้ผิวของมันเงางามขึ้น ขนาดตัวของมันใหญ่กว่ากบทั่วไปเป็นสิบเท่า พูดให้เข้าใจง่ายก็คือเกือบๆ เท่าเด็กชายอายุสิบขวบนั่นแล ด้วยขนาดตัวเช่นนั้นมันจึงต้องสวมมงกุฎที่เด่นและใหญ่ทัดเทียมกับตัวมันเพื่อให้สมกับการเป็นเจ้าชายกบ เลื่อมลายเขียวขลิบทองของมันนั้น บางคนว่าน่าขยะแขยงอย่างหาที่สุดไม่ได้ แต่บางคนก็ชื่นชมในความงามสง่าและความผึ่งผายของเจ้าชาย

หลังจากสวนสัตว์ขาดทุนต่อเนื่องกัน 3 ปี ผู้อำนวยการคนเก่าที่มักสัญญิงสัญญาอะไรเรื่อยเปื่อยก็พ้นจากตำแหน่ง ‘บึงเจ้าชายกบ’ คือกลยุทธ์ของผู้อำนวยการคนใหม่ ด้วยการนำนิทานปรัมปราที่ผู้คนจดจำได้มาผนวกเข้ากับสัตว์แปลกที่หาได้ยากจนเกิดเป็นกระแสดังทั่วทั้งโลกออนไลน์ ยิ่งเมื่อสวนสัตว์ประกาศกิจกรรมพิเศษ ‘บัตรจุมพิต’ ก็ขายหมดเกลี้ยงก่อนวันจริงนานนับเดือน จนในที่สุดต้องเพิ่มรอบและกลายเป็นขายบัตรจุมพิตกันทุกวันเสาร์อาทิตย์

ผู้ครอบครองบัตรจุมพิตเจ้าชายกบนั้นมีทุกเพศทุกวัย แต่ส่วนใหญ่เป็นสาวใสวัยคะนอง หลายคนแห่กันมาตามกระแส #ปลุกกบตื่น (ซึ่งก็เป็นแคมเปญลับๆ ของสวนสัตว์นั่นแหละ)

—

เจ้ากบยักษ์เพลิดเพลินและชื่นอกชื่นใจกับกิจกรรมใหม่เป็นอันมาก บ่อยครั้งที่เมื่อมีคนมาจุมพิตแล้วเซลฟี่ไปด้วย เจ้ากบก็จะขยิบตาให้กล้องอย่างทะเล้น มันมีความสุขที่ได้รับจูบจากคนงามทั้งหลายและเชื่อไปว่าตนเองนั้นคงจะหล่อเหลาเอาการทีเดียวล่ะ ส่วนผู้จุมพิตนั้นก็ไม่มีใครใส่ใจว่าเจ้ากบมันจะกลายเป็นเจ้าชายขึ้นมาได้หรือไม่ ต่างสนใจเพียงว่าตนได้จูบกบเป็นที่เรียบร้อยแล้วตามคำท้าที่เพื่อนส่งมาทางโลกออนไลน์

บางครั้ง เจ้ากบถูกตาต้องใจเจ้าของจูบจนถึงแก่เอ่ยปากเป็นทำนองให้เจ้าหล่อนผู้มีโฉมงามกลับมาอีกครั้งในสัปดาห์หน้า แต่แน่ละ ไม่เคยมีใครกลับมาจูบมันซ้ำอีก เมื่อได้ภาพไปโพสต์แล้ว เมื่อทำภารกิจเสร็จสิ้น พวกเธอหรือพวกเขาก็ไปทำกิจกรรมอื่นในสัปดาห์หน้า บางทีสัปดาห์หน้านั้น หญิงสาวบางคนอาจเลือกลองสวมเสื้อคลุมหมวกแดงแล้วยืนให้อาหารหมาป่าในกรงฟากกระนู้น

กิจกรรมจุมพิตมีเฉพาะในวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น ส่วนวันธรรมดาก็มีเพียงไม่กี่คนที่เดินผ่านบึงของเจ้าชายกบ ในวันที่คนน้อยเช่นนี้เองที่เจ้ากบสีตองอ่อนถอดมงกุฎอันหนักอึ้งวางลงข้างกาย

เมื่อไม่มีมงกุฎบนหัวมันก็เป็นแค่กบตัวหนึ่งที่มีขนาดใหญ่ผิดที่ผิดทาง ผู้คนเดินผ่านบึงไปอย่างไม่ไยดี ต่างจากช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ยิ่งนัก เมื่อเจอสภาพการณ์เช่นนี้ในวันธรรมดา เจ้ากบจะนั่งนิ่ง เหม่อมองออกไปไกลแสน แล้วหวังว่าวันหนึ่งตนเองจะได้เดินทางไกล ได้ท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ พร้อมทั้งส่งโปสการ์ดมาเย้ยพวกลิงอุรังอุตังจอมจุ้นที่กรงข้างเคียง

เจ้ากบได้ยินมาว่าเดี๋ยวนี้มีคนนิยมเล่นเกมเลี้ยงกบกันมาก และพวกเขาเฝ้าลุ้นอย่างตื่นเต้นว่ากบแต่ละตัวจะเดินทางไปไหนและทำกิจกรรมอะไรบ้าง มันเองก็อยากมีชีวิตเช่นเจ้ากบในเกมอยู่บ้างหรอก เพราะมันเหงาหงอยทุกวันเลย แต่พอวันหยุดสุดสัปดาห์มาถึงมันก็ลืมหมด พอมันสวมมงกุฎ พอมีคนมาจุมพิต ความรู้สึกหม่นๆ อะไรทั้งหลายแหล่นั่นน่ะก็หายไป แล้วมันก็นึกพอใจบึงเล็กๆ ของมันนักหนา

หญิงคนทำความสะอาดเห็นวัฏจักรนี้ของเจ้ากบแล้วก็รู้สึกเวทนานัก ในวันธรรมดาเธอมักจะเข้าไปทำความสะอาดบึงพร้อมทั้งทักทายเจ้ากบอย่างเป็นกันเอง ทั้งคู่คุ้นเคยกันพอสมควร มีเรื่องหนักอกหนักใจอะไรก็มาเล่าสู่กันฟัง จนกระทั่งเรียกได้ว่าผูกพันกันพอสมควร

พักหลังมานี้ เจ้ากบมักถามถึงสถานที่ต่างๆ ที่อยู่ไกลแสนไกล ล้วนเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่เธอไม่เคยจินตนาการว่าจะไปถึง คำถามใดตอบได้เธอก็ตอบ หากตอบไม่ได้ก็จะปล่อยไว้ในความเงียบ บทสนทนาของทั้งคู่เป็นเช่นนี้เสมอมา เฉพาะในวันธรรมดาอันเงียบซึมของเจ้ากบเท่านั้นที่เธอจะอยู่เป็นคู่สนทนาด้วย เมื่อเสาร์อาทิตย์มาเยือน เธอจะหายตัวไป ส่วนเจ้ากบเองก็ต้องรอรับรอยประทับจูบจากคนทั้งหลายจนไม่มีเวลาคิดถึงหญิงคนทำความสะอาด

หกเดือนผ่าน การขายบัตรจุมพิตเริ่มซบเซา เสาร์อาทิตย์คนจึงบางตา ประกอบกับในช่วงเดือนท้ายๆ นี้ เจ้ากบเศร้าซึมเป็นพิเศษ มันเอาแต่พึมพำกับตนเองว่า ‘จุมพิตจอมปลอม พันคนหมื่นคนที่มาไม่เห็นมีใครรักเราจริงสักคน’ หญิงทำความสะอาดก็ได้แต่นิ่งฟังความอัดอั้นของเจ้ากบ

คืนหนึ่งหลังจากเจ้ากบเริ่มตรอมใจไม่กินอาหาร ใครคนหนึ่งได้ลอบไขประตูสวนสัตว์เข้ามา ใครคนนั้นยืนอยู่เบื้องหน้าร่างมหึมาที่บัดนี้นิ่งนิทราต้องแสงจันทร์วันเพ็ญเป็นประกายอยู่ และเพียงชั่วดาวกะพริบพร่างคนผู้นั้นก็โน้มตัวจูบเจ้ากบที่กำลังหลับใหล

ริมฝีปากหยุ่นนิ่มสัมผัสเมือกลื่นก่อนถอนถอยออกมาอย่างแผ่วเบา ฉับพลันแขนขาก็เหยียดยาว กบเขียวกลายร่างเป็นชายหนุ่ม กายที่เคยเรียบลื่นกลับหยุ่นแน่นด้วยกล้ามเนื้อ แววตาตื่นตระหนกฉายโชนขึ้น และจ้องมองเธอผู้เป็นเจ้าของจุมพิตซึ่งกำลังตกตะลึงพรึงเพริดไม่แพ้กัน

เมื่อตั้งสติได้เจ้ากบที่บัดนี้อยู่ในร่างมนุษย์ก็เปรยขึ้น “ช่างดีนัก เธอทำให้ฉันกลายเป็นคน ฉันจะได้ออกเดินทางไปตามใจ ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก” จากนั้นเขาก็ฉวยมงกุฎจากพื้น จ้องมองมันด้วยดวงตาวาว พร้อมคะเนน้ำหนักและราคาค่างวด ตอนที่เขาคิดคำนวณราคาในหัวนั้นน่ะเขาไม่ได้สนใจไยดีเธอนักหรอก

เธอเห็นว่ากิริยาอาการของเขาช่างเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งได้ของเล่นใหม่ “ถ้างั้นนายก็ไม่ต้องเหงาในวันธรรมดาและไม่ต้องหงุดหงิดกับจูบลวงๆ พวกนั้นอีก ฉันเองก็อยากจะออกจากงานบ้าๆ นี่พอดี จากนี้ไปเที่ยวด้วยกันนะ” แล้วหญิงทำความสะอาดก็ไม่รอให้ชายหนุ่มได้แสดงความเห็นอื่นอีก เธอรีบวิ่งไปหาเสื้อผ้ามาให้เขา

เธอกลับมาพร้อมชุดพนักงานทำความสะอาดชายในอ้อมกอด ในความเวิ้งว้างของแสงจันทร์ เธอพบเพียงบึงว่างเปล่ากับใบบัวที่กระเพื่อมตามกิริยาอาการของน้ำในบึง ไม่มีเขา ไม่มีมงกุฎ และพรุ่งนี้เธอก็จะตกงานสมใจ ด้วยว่าบัดนี้ไม่มีบึงเจ้าชายกบให้ทำความสะอาดอีกต่อไป

หยาดน้ำตาเธอทำให้ชุดในอ้อมกอดนั้นชื้นขึ้นหน่อยหนึ่ง เธอทิ้งมันไว้ที่พื้น ค่อยๆ ก้าวเข้าไปในบึง ปาดน้ำตาป้ายกับใบบัวเบื้องหน้า แล้วจมตัวเองลงไปในความมืดอันเยียบเย็นของบึง

—

เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ แม้คนจะน้อยลงแต่ก็ยังมีบรรดาผู้คนที่ตั้งใจจะมาจุมพิตเจ้าชายกบ …

กบยักษ์สีเขียวใบตองอ่อนนั่งอยู่บนใบบัวด้วยท่วงท่าประจำของมัน ผู้คนไม่ทันสังเกตว่าวันนี้เจ้ากบไม่มีมงกุฎ ไม่เอะใจว่ามันเซื่องเศร้าพิกล และไม่มีใครรู้เลยว่าเบื้องหน้านั้นหาใช่เจ้าชาย