SCHOOL LIFE No.3
ลูกค้าประจำ
เธอเป็นเพื่อนมาตั้งแต่ประถม สวยแบบที่อยากกลืนกินมูมมาม
เราเคยคบกันเมื่อ ม.ต้น เป็นครั้งแรกของกันและกัน ต่างกลืนกินกันมูมมาม สนุกสนานไม่หยุดพัก เราคิดตรงกันว่าถ้าไม่มีสิ่งนี้ก็อาจเป็นรัก แต่ไม่ใช่ของเรา
แล้วก็ทะเลาะเหมือนคู่รัก ม.ต้น หาเรื่องมาทำร้ายกัน เย็นชา เมื่อเธอหายไปจากยามบ่ายระอุในหอพักผมหลายสัปดาห์ (ห้องที่เพื่อนต่างผลัดเวียนพาคู่รักมา เหมือนเป็นที่ปลอดภัย) นั่นคือเลิกราแล้ว
ขึ้น ม.ปลาย ผมมีคนรักใหม่อยู่ต่างห้อง สวยในแบบที่อยากทะนุถนอมกอด
ส่วนเธอกลายเป็นดาวลับๆ ในวงการแต่งชุดเลียนแบบตัวการ์ตูน ผู้ชายหลายคนในห้องเรียนเป็นลูกค้ารูปวาบหวิว เธอกล้าอวดท่าทางแอ่นระแน้ เปิดเผยและปิดบังร่างกายช่ำชอง เธอรู้พรสวรรค์นี้และหลงใหลที่ได้ทำให้ทั้งผู้หญิงและผู้ชายอยากกลืนกินตน
เธอไม่รัก ปกป้องตัวเองจากเงินของใครที่อยากเป็นเจ้าของ วางตัวดีแต่ยโสลึกๆ ไม่ถือสาใครที่เอ่ยปากลวนลามหากเธอรู้ว่าตัวเองจะไม่เป็นอะไร เกลียดคนอื่นเหมือนที่คนอื่นก็เกลียดเธอเพื่อจะให้ตัวเองรู้สึกดี
เธอรู้นามแฝงเพื่อนที่ใช้เจรจาซื้อขายบนอินเตอร์เน็ต ในห้องเรียนเธอยียวนใส่พวกเขาอย่างสนิทสนม ต่างฝ่ายชอบพูดเป็นนัยกันถึงเรื่องในเงามืด อย่างบางทีเธอก็พูดว่า ‘วันนี้ไม่สั่งมากินเหรอ’
ผมก็เป็นลูกค้า เธอชอบยิ้มเหนือใส่ มองผมด้วยดวงตาดูแคลน
หงุดหงิดรอยยิ้ม วันหนึ่งเมื่อเดินผ่านเธอผมพูดว่า ‘ใช่ ตอนอยู่ในห้องกับคนรัก บางทีฉันตั้งใจฝันถึงแก’
เธอโกรธน้ำตาร้อนผ่าว
กัดซอกคอผม ตรงที่คนรักคนใหม่โปรดปรานซุกหน้า เขี้ยวฝังเลือดซึม
เพราะแผลนั้น ผมต้องเลิกกับคนรัก
ผมยังเป็นลูกค้า เธอยังยิ้มเหนือ แต่เธอจะมอบรูปพิเศษให้ใบหนึ่งในทุกครั้งซื้อขาย รูปที่ทำให้ผมอยากกินกลืนเธอมูมมามยิ่งขึ้นไปอีก
เรื่องเล่า
ผมเป็นคนรักเธอจนขึ้น ม.6
เป็นตัวละครในเรื่องรักระหว่างผมและน้องชายเธอที่อยู่ ม.4
ผมไปไหนมาไหนกับเขาบ่อย เธอดีใจที่เราถูกคอกัน และกว่านั้น เธอชอบมองเรา
เราปล่อยให้ฝัน ข้อแม้คือเธอจะพูดจินตนาการของตัวเองให้คนอื่นรู้ว่าเป็นผมและเขาไม่ได้ เหมือนที่ผมจะไม่พูดถึงฝันหวามที่มีต่อเธอให้ใครรู้ แต่ก็มีคนอื่นรู้ถึงตัวละครในเรื่องเล่าเธอจนได้
เธอชอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่ออยู่กับเรา กำลังเขียนเรื่องในหัว มากมายเกินกว่าจะเขียนลงกระดาษ บ่อยไปที่เธอก็ไม่ได้อยากบอกให้ใครรู้ เธอแค่พอใจที่ได้อ่านมันเงียบๆ ข้างในตัวเอง
ภายนอกเธอดูเข้ากับคนอื่นยาก ไม่ค่อยดูแลตัวเอง มองจืดและน่าเบื่อ แต่ก็มีคนชอบอยู่บ้าง และกับเรื่องซุกซนลับๆ เธอก็เป็นคนน่ารัก
เรื่องเล่าระหว่างเขากับผมที่เธอเขียนลงอินเทอร์เน็ตนั้นบางเรื่องก็ไม่จบ บางเรื่องถูกคนอื่นลอก บางเรื่องได้เป็นหนังสือ แต่บางเล่มก็ไม่เคยได้เงินเลย
ที่จริงน้องชายเธอมีคนรัก
เป็นเพื่อนในกลุ่มเล่นบาสเก็ตบอลยามเย็นผมเอง เคยติดคัดตัวโรงเรียนครั้งหนึ่งสมัย ม.ต้น แต่หลังจากที่บาดเจ็บล้มกระดูกข้อศอกขวาแตกก็ไม่ได้เล่นกีฬาหนักๆ อีกเลย ทิ้งฝันอย่างซะกุรางิ ฮานาบิจิ ใน Slam Dunk ไป
เขาไม่เคยบอกพี่สาว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักของเขาเป็นยังไง ผมเข้าใจเขา ผมเป็นเรื่องโกหก แต่เขาเป็นเรื่องจริง
งาน
เริ่มมีลูกค้าตั้งแต่ ม.ต้น เป็นนักเรียนทั่วไปในจังหวัด บางทีก็ให้ซ่อมคอมพิวเตอร์ บางทีก็ให้ช่วยซื้อประกอบ วางใจเพราะเป็นนักเรียนมัธยมเหมือนกัน ต่างจากช่างตามร้านที่ดูจะเอาเปรียบและพยายามขายของอยู่ตลอด
เขาเก่งคอมพิวเตอร์ตั้งแต่ประถมเพราะมักไปหมกตัวอยู่กับครอบครัวน้าชายที่เป็นเภสัชกรบ้านข้างๆ น้าเป็นมนุษย์คลั่งไคล้คอมพิวเตอร์ ที่เป็นเภสัชกรก็เพราะชอบคอมพิวเตอร์มากๆ จนกลัวจะเกลียดเข้าถ้ามันไม่ได้เป็นเพียงงานอดิเรก
น้าเป็นแค่คนที่มาซื้อบ้านจัดสรรเมื่อ 10 ปีก่อน รู้จักกันเพราะวันหนึ่งในวัยประถมต้นเขาเข้าบ้านไม่ได้ พ่อดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อนหลังเลิกงาน ส่วนแม่ก็ปิดบ้านแล้วไปอยู่กับยายที่ต่างอำเภอ
แม่รู้ว่าเขาจะกลับจากโรงเรียนพร้อมรถตู้รับส่ง รู้ว่าเขาจะร้องไห้ และจะเป็นความผิดของพ่อ
น้าพาเขาไปพักที่บ้านในคืนนั้น เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อย ถ้าใครสักคนที่บ้านเขาเริ่มขึ้นเสียง เขาจะไปกดกริ่งหน้าประตูบ้านน้า
เคยเป็นห้องเก็บของ มีแต่ชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ ตอนนี้กลายเป็นห้องนอนของเขา เป็นห้องนอนยิ่งกว่าห้องนอนที่บ้านเขาเอง
น้าอยู่กับภรรยาและลูกสาวที่อ่อนกว่าเขาหนึ่งปี เธอชอบเล่นเกม ชอบเครื่องเล่นเกมของญี่ปุ่น เพราะเบื่อที่พ่อเจ้ากี้เจ้าการเธอและเอาแต่ชื่นชมเขาที่สนใจคอมพิวเตอร์
เธอเรียนภาษาญี่ปุ่น หัดวาดการ์ตูน รับจ้างเย็บชุดตัวละครญี่ปุ่นที่มีคนสั่ง ในขณะที่เขาต้องหัดเรียนภาษาอังกฤษเพื่อหาข้อมูลซ่อมคอมพิวเตอร์ เล่นเกมออนไลน์บนคอมพิวเตอร์
บางทีถ้าเบื่อพ่อกับแม่มากๆ เธอก็จะไปนั่งๆ นอนๆ อยู่ที่ห้องเขา มองเขาทำงานให้ลูกค้า แต่เขาไม่เคยได้เข้าไปในห้องของเธอ
ทั้งคู่กลับมาคบกันเมื่อ 3 เดือนก่อน รักๆ เลิกๆ เป็นพักๆ มาตั้งแต่ ป.6 แล้ว
เขาไม่ได้บอกเธอว่าพ่อแม่เขาจะขายบ้าน จะหย่ากัน เขาคิดว่าไม่เป็นไร เขาจะเช่าห้องที่บ้านเธอ
เธอไม่ได้บอกว่าเขาว่าพ่อแม่ตนเองจะขายบ้าน พ่อต้องย้ายกลับไปบ้านเกิดเพราะย่าป่วยหนักไม่มีคนดูแล เธอไปนั่งเงียบๆ ที่ห้องเขาบ่อยๆ แต่ยังไม่ได้บอกสักที
ชินรัตน์ สายอุ่นใจ
Kappasaisai@gmail.comนักเขียนผู้หลงใหลการลับมีด เจ้าของเรื่องสั้น "ชายชราเบาหวาน" ที่ได้รับรางวัลนายอินทร์อะวอร์ดประเภทเรื่องสั้น ปี 2555 ปัจจุบันใกล้จะมีนวนิยายของตัวเอง 1 เล่ม กับสำนักพิมพ์ Boligraf Book ยังคงเขียนงานอยู่อย่างต่อเนื่องที่บ้านของตน
