SCHOOL LIFE No.4
นาฬิกา
เธอย้ายมาจากโรงเรียนอื่น เราสามคนอยู่ ม.4 ห้องเดียวกัน
ผมแอบรักเธอก่อน
ก่อนเธอจะรู้หนึ่งปี ก่อนเพื่อนผมจะตกหลุมรักเธอ
พอขึ้น ม.ปลายก็เป็นคนอื่นจากเดือนสุดท้ายเมื่อ ม.3 ถึงยังชอบไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะตัวเดิมของ ม.ต้น ยังไปนั่งเล่นที่เดิมๆ แต่ก็ทิ้งไปโดยที่ไม่ได้รู้สึกตัว ไปที่อื่น ทำอะไรอื่น ไม่ได้คิดว่าทำไมต้องไป ทำไมต้องทำ ทำไมต้องทิ้ง ก็แค่อยู่ตรงนั้น ทำแบบนั้น
พอขึ้น ม.ปลาย อยู่ๆ ก็อยากรัก ทั้งที่ไม่เคยต้องการ รักโอบล้อมแทรกซึมเหมือนฤดูกาล รู้ว่ามีฤดูกาล ต้องอยู่ในฤดูกาล ได้กลิ่นชื้นพายุบ่าย เย็นประหลาดกลางแดดสาย
ต้องเดินผ่านฤดูกาล และเพื่อจะผ่านไปให้เจ็บปวดน้อยที่สุดก็พกร่ม สวมเสื้อกันหนาว เตรียมเทียนไขหากพายุโหมไฟดับ รีบอาบน้ำก่อนอากาศจะเย็นทรมาน
เขาจึงพูดกับผมว่า เขารักเธอ
เขาพูดก่อน เพราะรู้ว่าผมรักเธอ และเพราะผมเป็นเพื่อนในกลุ่ม
ในไม่นาน ถึงไม่เคยพูด ใครๆ ก็ได้ยินจากผมเองว่ารักเธออย่างไร มองผมนั่งเหม่อเงียบก็คงรู้กันแล้ว วันสอบคัดวิ่งระยะ 400 เมตร เตรียมนักกีฬาโรงเรียนกลางกรกฏาคม เธอผูกนาฬิกาให้เขาที่ข้อมือซ้าย
หน้าปัดโลหะเทาด้าน สายผ้าถักสีน้ำเงิน มันบอกเวลาเธอตั้งแต่ ม.ต้น ผมนึกถึงนาฬิกาเรือนนี้ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ไม่อย่างนั้นก็รู้สึกว่าวาดเธอผิด
นาฬิกาทำให้เขาเข้าเส้นชัยเป็นกลุ่มนำและผลักผมรั้งท้าย
เธอยืนมองเขาบนอัฒจันทร์ด้วยใบหน้าที่ผมไม่เข้าใจ
ผมและเขานั่งกินมื้อเที่ยงในกลุ่มเพื่อน เขาบอกว่านาฬิกาหอมกลิ่นสบู่ซัก
คงเป็นกลิ่นนั้น… กำจายจากลำคอ ก่อนบ่ายจะจางไปเหลือเพียงกลิ่นเธอ ผมได้กลิ่นนั้นเสมอเมื่ออยู่ใกล้
แต่อีก 7 วันต่อมาเขากลับต้องคืนนาฬิกา
เขาลาออกจากกลุ่มฝึกซ้อมคัดตัวนักกีฬา เบื้อใบ้ ฉีกตัวเองทิ้งจากคนอื่น ทำอะไรคนเดียว ไปไหนคนเดียว
นาฬิกากลับมาอยู่ที่ข้อมือซ้ายเธออีกครั้ง แต่ผมวาดนาฬิกานั้นเมื่อคิดถึงเธอไม่ได้
ผมถามเธอว่ารู้สึกอะไรใน 7 วันนั้น
เธอบอกว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นใน 7 วันนั้น มันเกิดขึ้นนานแล้ว
เธอส่งข้อความจากมือถือให้อ่านว่าทุกคนพูดถึงผมให้ฟังอย่างไรตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา แค่ข้อความธรรมดาๆ เมื่อเราแอบพูดถึงใครคนหนึ่งที่กำลังตกหลุมรัก
แต่ผมรู้ว่าเธอต้องการบอกอะไร
เมื่อผมเจ็บปวด ทุกอย่างก็จบลงได้แล้ว เป็นคนอื่นกันก็ดีกว่าให้ผมหลงรักต่อไป
บาสเกตบอล
ผมชอบอ่านนิตยสารเด็กสาวของน้อง ไม่ได้ชอบตรงไหนเป็นพิเศษหรอก ก็เหมือนละครหลังข่าว ดูแล้วก็ติด ดูได้ทุกวันไม่ค่อยเจอเรื่องที่เบื่อ
ผมอยู่ ม.ปลาย น้องอยู่ ม.ต้น โรงเรียนเราอยู่แค่รั้วกั้น เลิกเรียนน้องจะซ้อนมอเตอร์ไซค์ผมกลับบ้าน น้องชอบเล่นบาสเกตบอลกับเพื่อนตอนเย็น (วิ่งทั้งกระโปรงนั่นแหละ) ผมมีการ์ตูนไว้อ่านรอ แต่บ่อยไปที่อ่านจบแล้วก็ค้นหนังสือจากเป้น้องสาวมาฆ่าเวลาต่อ เธอมีนิตยสารหัวนั้นติดกระเป๋าไว้ตลอด
กุมภาพันธ์วันหนึ่งเพื่อนน้องสาวก็ถามผมว่า ‘ชอบอ่านเหรอ’
เป็นเด็กสาวท่าทางห้าวๆ ออกผู้ชายนิดๆ ผมสั้นกระเซิงๆ มองเธอในชุดนักเรียนหญิงมัธยมต้นแล้วก็รู้สึกประหลาดๆ ดี
ผมยักไหล่
เธอโยนลูกบาสคืนเพื่อน นั่งพักจิบน้ำหวาน ถามผมอีกว่าชอบอ่านคอลัมน์อะไร ผมบอกว่าชอบอ่านเรื่องผีในโรงเรียน เธอบอกว่าเคยเขียนเรื่องส่งไปคอลัมน์นั้นด้วย เรื่องเด็กสาวแขวนคอตายในโรงเรียนผม ผมรู้จักเรื่องเล่าลือนั้น ที่จริงก็เหมือนได้เฉียดใกล้ครั้งหนึ่งด้วย ผมเห็นเชือกแขวนคอสีแดงห้อยอยู่ในห้องเรียนว่างเปล่าห้องหนึ่ง กะพริบตาอีกทีมันก็หายไปแล้ว
เธอชอบอ่านคอลัมน์ดูดวงที่สุด ผมว่ามันไม่ค่อยแม่น เธอตอบกลับห้าวๆ ว่า แล้วไง เธอชอบที่ได้วนเวียนรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นจริง
“เคยเกิดขึ้นจริงครั้งนึง” ผมเอ่ย “เมื่อตอนปิดเทอมฤดูร้อนคราวก่อน เลิกกับแฟนอาทิตย์นั้นเลย ‘ความรัก : อยู่ๆ ก็มีเรื่องให้เสียใจ อาจถูกบอกเลิก ทำใจไว้บ้าง’”
“อาทิตย์นี้ทำนายว่าไงบ้าง” เธอหันมาถาม
“จะมีเรื่องดีๆ เกี่ยวกับความรัก” ผมพลิกอ่าน คำทำนายมาตรฐาน เจอแทบทุกสัปดาห์
เธอจิบน้ำเงียบๆ เตะขาสลับกันไปมาเหมือนคิดอะไรเพลิน
“อ่านเล่มนี้แล้วใช่รึเปล่า” ผมถาม ไล่ตาดูคำทำนายรายสัปดาห์ เธอพยักหน้า
“เกิดเดือนไหนล่ะ” ผมถาม
เธอผุดลุก ปัดกระโปรง ยิ้มเย้ยห้าวๆ เหมือนบอกว่าอ่านผมออก วิ่งกลับเข้าสนามไป
“มิถุนายนใช่รึเปล่า” ผมถามไล่หลัง เธอหันกลับมาตะโกนเสียงดังว่า ไม่ใช่
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ วันไหนใจกล้าก็ค่อยบอกแล้วกันว่าเกิดมิถุนายน” ผมหัวเราะ
เธอปั้นหน้าบึ้ง หันหลังวิ่งกลับไปขโมยลูกจากมือน้องสาวมาชู้ตใต้แป้นแล้วปั้นหน้าล้อเลียน ท่าทางเธอมันละครมากเลย เหมือนตั้งใจเป็นตัวละครการ์ตูนเด็กสาว
คำทำนายมิถุนายนเขียนว่า ‘ความรัก : แอบชอบเขามาตั้งนานแล้วก็เดินหน้าซักทีเถอะ เชื่อสิว่าจะต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่ๆ’
ชินรัตน์ สายอุ่นใจ
Kappasaisai@gmail.comนักเขียนผู้หลงใหลการลับมีด เจ้าของเรื่องสั้น "ชายชราเบาหวาน" ที่ได้รับรางวัลนายอินทร์อะวอร์ดประเภทเรื่องสั้น ปี 2555 ปัจจุบันใกล้จะมีนวนิยายของตัวเอง 1 เล่ม กับสำนักพิมพ์ Boligraf Book ยังคงเขียนงานอยู่อย่างต่อเนื่องที่บ้านของตน
