เมื่อเธอเลือกที่จะตั้งต้นรอคอย
เหตุการณ์ซ้ำรอย
ยิ่งกรีดร่องลึก
รู้สึกชัดแต่ไร้เลือด
ใบหน้าหวานละมุน
น่าเวทนา
ด้วยน้ำตาเทียม
โซเซกลางป่าคน
ฝนซึมจากเท้า
เหมือนรากที่ดูดซึมสารอาหาร
ไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน
มีเพียงคำถามถึงระยะทาง
และจุดหมาย
เลือกเดินไปต่อคิว
คดเคี้ยวยาวนาน
ตั้งต้นรอคอย
ทำได้เพียงเงียบงัน
มุ่งหวังถึงจุดหมาย
ที่เลื่อนไกลออกไปเสมอ
อิสราวสี
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท
