ในเวลา
หนึ่งร้อยปีในการสบตากัน
เรามองลึกลงไป
ถึงแววตาของบรรพบุรุษ
ที่ตกหลุมรักซ้ำไปมาหลายชั่วคน
หนึ่งพันปีในการบอกรักกัน
คำเพ้อฝันไม่มีวันหมดอายุ
ทั้งการป่าวตะโกนและกระซิบ
ถ้อยคำผันผ่านไปกับระยะทางที่เดินห่างกัน
หนึ่งหมื่นปีในการร่วมรักกัน
โอบกอดและจูบที่มีท่วงท่าจากยุคดึกดำบรรพ์
เรากลับไปเป็นมนุษย์ถ้ำเสมอเวลาฉ่ำแฉะยามสอดใส่
อารยธรรมทั้งหลายล้วนไม่มีค่าบนเตียงนอน…
เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นดิลโด้รุ่นล่าสุด
หนึ่งแสนปีในการถกเถียงกัน
เพื่อนั่งไล่เรียงพยัญชนะให้กลายเป็นคำว่า “กันและกัน”
หัวใจมอดไหม้ไปเนิ่นนานแล้ว
แค่อยู่ในกระบวนการเกาะตัวกลายเป็นฟอสซิล
หนึ่งล้านปีในการกล่าวคำว่า “ลาก่อน”
เรากล่าวกันจริงๆ ใช้แค่เสี้ยววินาที
แต่เราใช้เวลาหนึ่งล้านปีเพื่อจดจำ
จดจำแววตาเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน
จดจำคำว่ารักที่มอบให้เมื่อหนึ่งพันปีก่อน
นึกถึงทุกๆ ท่าที่เราเคยใช้
ภาพเธอขย่มร่างฉัน
ภาพฉันแนบเนื้อกดทับร่างเธอ
ภาพเรากอดก่ายเนื้อหนังระหว่างกันเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อน
จดจำคำพูดโง่ๆ ที่เราสาดใส่กัน
เราเถียงกันนานนับหนึ่งแสนปี, ที่รัก
มันโง่ที่เราต่างนึกว่าเราเป็นโสเครตีสและเพลโต
เวลาหนึ่งล้านหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นหนึ่งพันหนึ่งร้อยปี
กับอีกหนึ่งร้อยวันหนึ่งร้อยชั่วโมงหนึ่งร้อยวินาทีหนึ่งร้อยอนุวินาทีหนึ่งร้อยไมโครวินาที
คือการจดจำทุกอย่าง
เขียนลงบนกระดาษ
ที่สักวันเราคงได้อ่าน
ขอเวลาแค่วันเดียว
ที่เธอกลับมานั่งข้างๆ
เพื่ออ่านมันอีกครั้ง
24 พฤษภาคม 2017
รอนฝัน ตะวันเศร้า
เป็นกวี เลือดเดือด จนกว่าตะวันจะหายเศร้า
