ลมหายใจเล่มเดิม
ในหน้ากระดาษแผ่นเดิม
ชื่อของฉันและเธอยังคงอยู่
แม้ความจริงจะผ่านมาเนิ่นนานแล้วก็ตาม
ในค่ำคืนที่ดวงอาทิตย์ยังไม่ยอมลาลับ
กลับเป็นคืนเดียวกับที่คณะปฏิวัติยังไม่ยอมลุกจากเก้าอี้
และพวกเราเองก็ยังไม่ยอมลุกจากที่นอนเช่นเดียวกัน
…
อัคคีภัยไหม้ลามไปทั่วทั้งทวีป
อุทกภัยท่วมสูงถึงดวงจันทร์
และธรณีพิบัติภัยสูบความฝันลงสู่ใต้ดิน
แม้ฉันและเธอจะเสียสละเลือดทุกหยดที่เรามี
เราเองก็มิอาจยับยั้งแสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างในยามค่ำคืน
แม้ฉันและเธอจะเสียสละตัวตนและจิตวิญญาณ
เราเองก็มิอาจยับยั้งโศกนาฏกรรมของมวลมนุษย์
แม้ฉันและเธอจะ…
แม้ฉันและเธอ…
…
หากแต่ฉันและเธอกลับยืนนิ่งอยู่ในหน้ากระดาษแผ่นเดิม
ราวกับหมึกซึมสีดำที่ไม่มีวันลบเลือน
รอคอยวันเวลาให้ใครหลงเข้ามาเปิด
ก่อนจะถูกลืมเมื่อหนังสือนั้นถูกปิดอีกครั้ง
ไม่ว่าในบทใดบทหนึ่งก็ตาม
ในสมุดบันทึกลมหายใจ
แน้ป ภคณัฐ
นักเขียนและนักดนตรีอิสระภายใต้ซากปรักหักพังของกระแสนิยม (มนุษย์อิสระ)
