ไยต้องกังวล
กางใบเรือ…
ล่องไหลในนิทรารมย์
อา…มหาสมุทรสีดำ
ฉันมองไม่เห็นชายฝั่ง
เมื่อคืนนี้เงียบสงัด
คลื่นสงบ ลมนิ่ง ไร้วี่แววของพายุ
และเมื่ออรุณรุ่งแต้มจุดสีทอง
ที่เสากระโดงเรือ
นกนางนวลต่างโบกบิน
แล่นเรือต่อไปเถิดที่รัก!
ฉันได้ยินเสียงคุณกระซิบ
ชายฝั่งนั้นยังอีกไกล
หรือบางที…
โลกอาจจะไม่เคยมีชายฝั่งเลย
หลับตา กางแขน จินตนาการ
ปล่อยให้สายลมลูบไล้ใบหน้าสิ!
ตราบเท่าที่สายลม
ยังพัดกลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้
มาจากที่ไกลๆ
ชีวิต! มีอะไร ให้เธอกังวลอีกเล่า
แม่น้ำ เรลลี่
โลกคือบ้าน หนังสือคือเพื่อน บทกวีคือชีวิต หลงรักการเขียนบทกวีทั้งรูปแบบฉันทลักษณ์และไร้ฉันลักษณ์ ปัจจุบันเป็นครูสอนภาษาอังกฤษและนักแปล
