ไม่มีหัวใจ
ขดตัวอยู่ใต้ผืนผ้าแห่งความอบอุ่น
เก็บความรู้สึกดีๆ จากค่ำคืนเปราะบาง
ที่ทิ้งไว้เพียงรูปรอยของความฝัน
ความจริงฉ้อฉลมนุษย์ด้วยกฎศีลธรรมจากพระเจ้าองค์แรก
ชีวิตไม่ต่างกับใบไม้…คว้างไหวราวกับต้องคำสาป
ลืมตาและหยัดกายขึ้นด้วยความหมองหม่น
คุณค่าของเสรีภาพหาได้จากคณิตศาสตร์สูตรไหน
หลั่งน้ำตา…ให้กับซากความวูบไหว
ในโลกจริงที่เปล่าดายและเปล่ากลวง
อย่าเชื่อพระเจ้าเพราะเขาเป็นผู้ชาย
ผู้หญิงขบถเติบโตด้วยกฎวิทยาศาสตร์
ขดตัวอยู่ใต้ผืนผ้าแห่งความอบอุ่น
ทำได้เพียงระลึกถึงความรู้สึกดีๆ ของค่ำคืนเปราะบาง
สะกดจิตตัวเองอีกครั้ง !!!!!
แล้วบอกตัวเองว่า…ลืมเสียเถิด
“ฉัน, ผู้หญิงที่พร้อมด้วยวุฒิภาวะ
ไม่ได้รับอนุญาตให้มีหัวใจ”
แม่น้ำ เรลลี่
โลกคือบ้าน หนังสือคือเพื่อน บทกวีคือชีวิต หลงรักการเขียนบทกวีทั้งรูปแบบฉันทลักษณ์และไร้ฉันลักษณ์ ปัจจุบันเป็นครูสอนภาษาอังกฤษและนักแปล
