ประเทศในภาวะซึมเศร้า (ขอให้เป็นเพียงเรื่องเล่าในอดีต)
อารมณ์ผู้คนดั่งแผ่นดินแยกออกเป็นสองฝั่ง
แม่น้ำทิฐิแทรกกัดเซาะ
ฝั่งจึงค่อยไกลห่างกันออกไป
ผู้คนแต่ละฝั่งมีจุดยืนที่ค่อยหดหาย
เริ่มขี่คอกันเพื่อหวังอยู่รอด
น้ำหนักกดทับ ร่างซวนเซ
แม่น้ำเกลียดชังคลั่งขึ้นเป็นเกลียวคลื่นยักษ์
แผ่นดินใกล้จมน้ำ ยิ่งจะจม
แผ่นดินอีกฝั่งไกลออกไป
จวนจมมิดดุจกัน
ผู้คนทั้งสองฝั่งมองหา
ทว่าไม่เห็นกัน
กู่ร้องให้กลับสู่อดีต
ที่เคยช่วยกันสร้างตลิ่งกันน้ำแน่นหนา
โหยหาความสุข อบอุ่น แห่งมิตรไมตรี
บนแผ่นดินผืนเดียวกัน
ที่เท้าแต่ละคู่เคยเหยียบยืนเคียงข้างกัน
…แต่ต่างไม่ทราบชะตากรรม
ความสุขใกล้กลายเป็นดั่งแผ่นดินที่น้ำท่วมถึงแล้วเลือนหาย
ทุกคนกำลังจะจม
เหลือแต่ความรักและหวังดี ดั่งเรือน้อยลำสุดท้าย
ที่กำลังจะล่องมา
หรือว่าไม่เคยมี?
ขณะแม่น้ำได้กลายเป็นมหาสมุทรไปแล้ว!
โฎยวิที ไฎกัน
ชายชาวมหาสารคามที่เกิดปีเดียวกับอั้มพัชราภาฯ เขียนอ่านบทกวีมาหลายขวบปี (แต่คำก็เวียนวนไม่ไปไหน) ยังคงเขียนและหาพื้นที่ให้ลูกๆ (บทกวี)ได้เดินเล่นอยู่เสมอ
