เมื่อความมืดเต้นรำ
เมื่อความมืดเต้นรำ
ปานอิสตรีผู้หยาดงามเปล่าเปลือยต่อฝูงชน
คืนมืดคมกว่าคมมีด
ห้ำหั่นข้าแหลกสลายเป็นผงธุลี
กลางคืนเริงร่าย
ข้ารับรู้เพียงความว่างโหวง
ขับกล่อมโลกข้าด้วยหวาดกลัว
กลางคืนยิ่งใหญ่กว่าสุริยเทพ
ไม่แยแสบาดแผลในอดีต
ดาวตกจากฟากฟ้าคือน้ำตาดวงอาทิตย์
เมื่อความมืดมาเยือน
ความเงียบผูกสัมพันธ์เป็นสหาย
ส่ำเสียงหนีหาย
ตลกไม่ขบขำอีกต่อไป
ความจริงสูญสลาย
เมื่อความมืดเต้นรำ
ข้าแหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลี
หรือข้าเป็นเถ้าธุลีอยู่แล้ว
วัฒนพงษ์ แก้วนาพันธ์
บุรีรัมย์บ้านเกิดเมืองนอน รักการเขียนจากการอ่าน รักการอ่านจากการเรียนรู้ รักการเรียนรู้จากผู้อื่น รักผู้อื่นจากการรักตัวเอง รักตัวเองจากการเขียน รักการเขียนจากการ...
