วันที่คำคมไม่มีขาย
คุณหรี่ตาสู้แสงจ้า
สองหูรับฟังเสียง
เท้าก้าวนับไม่ถ้วน
ยกมือปาดเหงื่อ
เกินกว่าจำนวนก้าว
พลันฟ้าตะคอกหยาบคาย
แข่งไอแดดระอุเดือด
บอกการมาถึงของฝนและลม
ไอ้แสงแดดกักขฬะ จงไปผ่อนพักสักครู่
ความร้อนที่เผาไหม้ดวงใจเล่า
ฟ้าใดจะมาตะคอกให้ดับได้
มีเพียงหลั่งน้ำหมึกลงกระดาษ
บันทึกอารมณ์ร้าวรานไว้
หวังจำหน่ายเป็นคำคมชีวิต
แล้วคุณก็เร่ขายคำคม
ที่สะสมจากการบาดเจ็บของชีวิต
ทว่าต้องหยุดนิ่ง เปียกปอน
ยืนฝันถึงร่มที่ลืมไว้ที่บ้าน
คำคมหล่นรายเลอะเลือน
พลันแสงแดดคืนกลับ
ระงับการชะล้างหมึกทั้งมวล
ทว่าแผดเผาให้กรอบแตก
คุณกอบเก็บความว่างเปล่ากลับบ้าน
ซากชีวิตของตนเอง
พรุ่งนี้คุณจะพกร่ม
และจำหน่ายคำคม
ในซองพลาสติกใส
อิสราวสี
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท
