มื้อเช้ากลิ่นคาวเค็ม
คลุ้งกลิ่นคาวเค็ม, ปลาทูในเข่ง
อาวุธของหญิงชรา, ใช้ล่าปลาทูทุกเช้า
ธนบัตรห้าสิบบาทเอนกายลงในกระจาด
—
ซู่ซ่าในกระทะ
หนังกรอบเหลืองอร่าม
กระจายกลิ่นฟุ้ง, สะกิดฝันหลานตื่น
—
คลุกเคล้าขยำข้าว
เนื้อละเอียดเบียดบด
เส้นใยพืชสัตว์พลันผสาน
รสถึงทั่วทุกคำ
—
“อย่าลืมให้เจ้าเหมียวกิน”
เหมือนสัญญามั่นเหมาะ
ฉันตาวาวคอยจ้อง
รอยายหลานอิ่มหนำ
—
สองจานกลับเข้าครัว
ถึงเวลาฉันวิ่ง
ยินเสียงกุกกักคุ้นเคย
ขาหน้าชะงักงัน
—
กลิ่นคาวยังติดมือยายหลาน
หลานหยิบ, ปลาทูยัดนุ่นวางข้างถาด
ยายโปรย, อาหารเม็ดหล่นราย
ส้มแดงเขียวคล้ำคุ้นเคย
—
ฉันเคี้ยวพลางจินตนาการ
ให้กลิ่นคาวเค็มอ่อนจาง
เข้มข้นขึ้นในปาก
บรรณาธิการรับเชิญ – ปองชัย สุขสอาด
อิสราวสี
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท
