ในเปลี่ยวเหงาของชีวิต
นานเท่าไรแล้วที่ฉันได้ยินเสียงของความมืด
ต้นตำลึงในมุมร้านเหล้ายังไหวตามลมหนาว
ฉันเดินทางมาไกลเหลือเกิน
แต่ยังไม่ไกลพอที่จะรู้จักชีวิตอย่างถ่องแท้
วัฏจักรสัมพันธ์อันลึกลับ
แม่บอกฉันว่า
“การเดินทางของแม่ไม่เคยสิ้นสุด
เพียงแต่เส้นทางมันแคบและยืดออกไปไกล
แม่ทิ้งสัมภาระของชีวิตไปเกือบหมด
ตามรายทางที่ย่ำผ่าน
หยดเหงื่อแห่งชีวิตไม่เคยเหือดหายไปไหน
ทิ้งไว้เป็นรอยคราบบอกทางแก่ใครสักคน
ใครสักคนที่แม่รักและเชื่อใจ”
ตำลึงบางใบ
บิดพลิ้วพริบพลิกแต้มแสงจันทร์
เงาสะท้อนในดวงตาหม่นเหงา
มุมหนึ่งของร้านเหล้า
ฉันยื่นมือออกไปบนท้องฟ้า
นิ้วทั้งห้าพยายามโบยวาดดาวสักดวงแทนชีวิต
ระบายสีความมืดเป็นสีม่วง…
ฉันจำได้ว่าแม่ชอบสีม่วง
เว้นไว้เพียงใบตำลึงเท่านั้น
ที่นิ้วทั้งห้าและจินตนาการไม่ระบายมัน
บัดนี้ฉันก้าวมาบนเส้นทางของแม่
ไกลเหลือเกิน…แต่ไม่เคยเกินหัวใจตัวเอง
ในค่ำคืนที่เปลี่ยวเหงา
ปลายทางอาจไม่มีอยู่จริง
เรื่องเล่าของแม่อาจเป็นเรื่องโกหก
ที่ใช้ทดสอบหัวใจฉัน.
วุฒิ วรา
เป็นชาวจังหวัดนครศรีธรรมราช รักวาดรูปและอ่านหนังสือ มุ่งเน้นเดินทางตามหัวใจตัวเอง เป็นหนึ่งในสมาชิกและร่วมก่อตั้งกลุ่ม “วรรณกรรมขนำใบไม้
