Thursday Poem: สาวไอริช
1
ค่ำคืนในซอยรามบุตรี
บาร์แสงจันทร์แจกข้าวต้มฟรีตีหนึ่งครึ่ง
โมจิโต้ใส่สะระแหน่แกล้มมะนาว
หลากเรื่องราวพรั่งพรูในคืนฝุ่นควัน
2
สาวผมบลอนด์นัยน์ตาฟ้าบลูฮาวาย
ทักทายและบอกกล่าวว่าเป็นสาวไอริช
หล่อนถามว่าพวกเรามีไลท์เตอร์ไหม
ฉันนึกสงสัย, หล่อนรู้ได้อย่างไร
ว่าพวกเราเป็นนักเขียน
3
ใช่ ฉันเป็นไรท์เตอร์, ฉันเขียนหนังสือ
ฉันหยิบยกนักคิดนักเขียนระดับโลกแต่หล่อนไม่รู้จัก
เมื่อหล่อนเสียบบุหรี่ที่มุมปากสีชมพู
ฉันเลยรู้ว่าหล่อนต้องการไลท์เตอร์, ไลท์เตอร์คือไฟแช็ค
4
สาวไอริชพ่นควันผุยสบายใจ
หล่อนรักประเทศไทยเหมือนที่ใครๆ ก็หลงรัก
หล่อนดื่มเหล้าถังพวกเราจนหมด,
สบถหยาบคายเพราะเหล้าเข้มบาดคอ
ก่อนจะบอกลาไรท์เตอร์ไปพร้อมกับไลท์เตอร์
5
เมื่อหล่อนจากไปไรท์เตอร์นึกอยากบุหรี่
แต่ไม่มีไลท์เตอร์ให้จุดบุหรี่แล้ว
ล้วงในย่ามด้วยดวงตาของมือ
ไม่เป็นไร, ไม้ขีดไฟพญานาคยังมี
ราตรีนี้ยังเผาไหม้อีกยาวนาน
6
ตีสี่โซซัดโซเซออกจากบาร์แสงจันทร์
หอมกลิ่นหมูปลาร้าบนบาทวิถีแยกคอกวัว
โสเภณียืนเรียงแถวใต้ร่มเงาตึกสลัว
รถเมล์กะดึกมาจอดที่ป้าย,
ได้เวลาแยกย้ายกันไปบนถนนสักสาย.
พัวร์บอย พยับแดด
Facebook / Dax Bhratchawitเป็นชาวจังหวัดพัทลุงโดยกำเนิด ปัจจุบันใช้ชีวิตอยู่ย่านริมคลองแสนแสบ จัดตั้งกลุ่ม ‘วรรณศิลป์ รามคำแหง’ เพื่อทำกิจกรรมการอ่านในรั้วมหาวิทยาลัย อ่านและเขียนเรื่องสั้นบ่อยครั้ง และยังคงพยายามเรียนรู้เรื่อยมา เริ่มมีเรื่องสั้นผ่านพิจารณาประปราย หลังจากตะเกียกตะกายพยายามเขียนมาสามปี
