ทรายสีดำ
หลับตา ทุกครั้ง
ฉันเห็นหาดทรายดำทอดไกล เลียบทะเลสีหมอง
ไม่แน่ใจว่า ฟ้าขาวขุ่นหรือสีอะไร
แต่หาดนั้นมาหาทุกเวลา
เมื่อจมความมืดข้างในตัวเอง ไม่ว่าหลับใหลหรือรู้ตัว
เหมือนเพื่อนมาเยี่ยมเยือนยามว่าง มันเป็นอิสระจากฉัน
วันหนึ่งอันว่างเปล่า เมื่อฉันหลับตาหนีตัวหนังสือบนตัก
หาดทรายมาหาฉัน
ก้มกอบทรายสีดำนั้น
แล้วพบว่าเม็ดทรายทั้งหมด คือฉันเอง
ฉัน…เมื่อวานนี้ เมื่อเดือนก่อน เมื่อปีก่อน
ฉัน…เมื่อนาทีก่อน
ฉันเมื่อวินาทีก่อนที่ฉันรู้จักดี
ฉันที่เป็นคนอื่นที่ฉันไม่รู้จัก
ฉันที่เคยตายไปแล้วเมื่อชาติภพที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้
ฉันในนาทีที่หนึ่งล้านของชาติภพที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้
ทรายนั้นเป็นเถ้าของฉัน
เม็ดหนึ่งนั้น คือ ความรู้สึก ความคิด ความทรงจำ ร่างกาย ทรงผม ดวงตา ริมฝีปาก
จะเป็นฉันอีกไม่รู้จบ
ฉันพบฉันเมื่อปีก่อนโดยบังเอิญ
พิศวงหัวใจว่าตัวฉันช่างมากมายและยาวไกลเหลือเกิน
บางวันฉันอยากรู้จักเม็ดทรายทุกเม็ด แต่อีกวันฉันก็ไม่กล้าจะปิดเปลือกตาลง
ทุกความผิด ความทุกข์ ความยินดี อยู่ในหาดทรายนี้
มากต่อมากเป็นสิ่งที่ไม่รู้ว่าเคยมี เพราะฉันได้ตายซ้ำๆ เลือนหายไปซ้ำๆ
ฉันไม่แน่ใจอีกต่อไปว่าฉันมีความหมายอย่างไรกัน
หาก ‘ฉัน’ มีแค่ ‘ฉัน’ เดียว ฉันอาจเข้าใจได้ชัดเจนกว่านี้
แต่เพียงในชีวิตหนึ่งก็มีฉันมากมายเหลือเกิน
วันนี้ฉันตาย ฉันก็จะเป็นเม็ดทรายสีดำอีกเม็ดที่รอฉันกลับมาพบอีกครั้ง
สักวันหนึ่ง
ชินรัตน์ สายอุ่นใจ
Kappasaisai@gmail.comนักเขียนผู้หลงใหลการลับมีด เจ้าของเรื่องสั้น "ชายชราเบาหวาน" ที่ได้รับรางวัลนายอินทร์อะวอร์ดประเภทเรื่องสั้น ปี 2555 ปัจจุบันใกล้จะมีนวนิยายของตัวเอง 1 เล่ม กับสำนักพิมพ์ Boligraf Book ยังคงเขียนงานอยู่อย่างต่อเนื่องที่บ้านของตน
