Playground

“Only the very weak-minded refuse to be influenced by literature and poetry.” ― Cassandra Clare

เมื่อโลกปรากฏ

 

เมื่อโลกปรากฏ

ฉันจะปฏิเสธอย่างไร

มันจริงเหมือนน้ำตาในใจฉัน

คนอื่นเขาก็มี

น้ำตาในใจเขา

น้ำตาในใจแต่ละคนคงคล้ายกัน?

ถ้าร้องไห้แล้วทำไมไม่จากไป

อาจเพราะที่โลกใบนี้ ฉันร้องไห้น้อยครั้งและแผ่วเบาที่สุด

อาจเพราะฉันไม่ชอบน้ำตาบนโลกใบอื่น

ฉันอาจผิดก็ได้

 

เมื่ออีกโลกปรากฏ

ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้

แม้ว่ามองไม่เห็น ไม่เปิดเผย

แต่มันจริงเหมือนน้ำตาในใจฉัน

 

เราอยู่บนโลกได้กี่ใบ นับอนันต์?

โลกปรากฏพร้อมกัน ซ้อนกลืนเป็นใบเดียว

ฉันก็เริ่มแปลกประหลาด

ต้นไม้ยังเป็นต้นไม้ กิ่งใบสีเดิม

ยังผลิดอกในฤดูร้อน

แต่ทุกอณูไม้ ปรากฏความรักของอีกโลก

 

เมื่อยังพบโลกเพียงใบแรก

ฉันหลับและฝันเศร้า

(เป็นใบแรกที่มาก่อนจริงหรือ?)

 

เมื่อพบอีกโลก

ฝันเศร้านั้นหายไป

แต่น้ำตาในใจกลับชัดขึ้น

ในน้ำตาก็ปรากฏความรักของอีกโลก

ต่างจากรักอื่นไหม?

ทั้งต่างและไม่ต่าง

แต่เมื่อมองความต่าง ฉันก็ชัดเจน

ฉันเห็นอิสรภาพอันประหลาด

 

ไม่เข้าใจความรักนี้

จึงสั่นไหว

ทำไมถึงอยู่ในน้ำตา

ยาพิษ

ความตาย

คนรักของฉัน

จะมองก็ไม่เห็น จะสัมผัสก็ไม่พบ

รู้ได้อย่างไรว่ามีอยู่?

ไม่รู้

แต่ปฏิเสธไม่ได้

 

แล้วฉันผิดหรือเปล่า?

ที่เคยร้องไห้โดยไม่รู้ว่าในน้ำตามีรัก

แล้วก่อนนี้มีความหมายหรือเปล่า?

 

น้ำตาในใจคือความกลัวอันอ่อนโยน

คือความสับสนเช่นใยแมงมุมบางเบาเหนียวแกร่ง

และตอนนี้คือความรักอันพิลึกล้ำ

 

ฉันไม่ได้รักหรือชังโลกใดเป็นพิเศษ ทั้งหมดก็คือฉัน

น้ำตาในใจยังกลิ่นเดิมแต่กลับเปลี่ยน

ฉันจะอยู่กับน้ำตานี้อย่างไร?

 

 


 

ชินรัตน์ สายอุ่นใจ

ชินรัตน์ สายอุ่นใจ

Kappasaisai@gmail.com

นักเขียนผู้หลงใหลการลับมีด เจ้าของเรื่องสั้น "ชายชราเบาหวาน" ที่ได้รับรางวัลนายอินทร์อะวอร์ดประเภทเรื่องสั้น ปี 2555 ปัจจุบันใกล้จะมีนวนิยายของตัวเอง 1 เล่ม กับสำนักพิมพ์ Boligraf Book ยังคงเขียนงานอยู่อย่างต่อเนื่องที่บ้านของตน

 

บ้านพี่กินอะไรกันครับ?

บ้านพี่กินข้าวคลุกอะไรกันครับพี่?

ถึงได้อยู่ดีกินดีเกษมสันต์

เอ้า ถามแล้วทำไมไม่บอกกัน

ผมเดาไปนั้นอันไหนถูกก็บอกมา

 

ผมว่าบ้านพี่กินข้าวคลุกทรายคลุกกรวด

เพราะเห็นพวกตำรวจมาพูดจาจ๊ะจ๋า

แกล้มโครงการใหญ่เหมือนน้ำพริกน้ำปลา

พวกมนุดยศฐาเลยมาคารวะยินดี

 

หรือบ้านพี่กินข้าวคลุกน้ำยาขัดรองเท้า

สะอาดเอี่ยมเงาทุกเช้าแฮปปี้

ทุกบาทพาสซีฟอินคัมเงินเดือนฟรีฟรี

เลียบูทลงลิ้นระลอกระลี้บี้กระจาย

 

หรือพวกบ้านพี่กินคลีนรักธรรมชาติ

กินเถาวัลย์พันสัตว์ป่าล่าชีพหาย

ตุ๋นเสือดำยำซุงป่าอิ่มสบาย

ลูกหลานอับอายไม่แคร์

 

เดามาตั้งนานมีถูกบ้างไหม

เดาอย่างเด็กจัญไรในวิสั้นคนแก่

เดาเท่านี้ก็พอเดี๋ยวเขาว่าผมตอแย

เดาแค่นี้พอแหละ … ไม่อยากกินข้าวคุกลูกปืน

 

 

*หมายเหตุ*
วิสั้น = vision(วิชั่น) + สั้น

 


ปองชัย สุขสอาด

ปองชัย สุขสอาด

สนใจกระแสทางสังคมทุกอย่าง ทั้งจักรยาน บอร์ดเกม ไปจนถึงวงไอดอลต่างๆ และฝันว่าอยากมี e book รวมกลอนแจกในงานศพของตัวเอง

ความตายที่ไร้คำพูด

 

พวกเขาทุบหัวมัน
ขณะที่มันยังมีลมหายใจ

 

พวกเขาบั่นคอมันออกเป็นชิ้นๆ
ขณะที่มันยังดิ้นด้วยความทรมาน

 

พวกเขาแล่เนื้อของมันออกเป็นท่อนๆ
ขณะที่กลิ่นคาวเลือดยังสดใหม่

 

และพวกเขาต่างก็ยิ้มด้วยความสุข
ในขณะที่เห็นความตายของอีกฝ่ายเป็นเพียงเรื่องตลก

 

ไร้บทพูดแก้ตัว

ไร้ความผิดขณะร้องขอชีวิต

ไร้หยดน้ำตาขณะใกล้จะตาย

และไร้ความหนาวเหน็บขณะที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนแท่นประหาร

 


 

แน้ป ภคณัฐ

แน้ป ภคณัฐ

นักเขียนและนักดนตรีอิสระภายใต้ซากปรักหักพังของกระแสนิยม (มนุษย์อิสระ)

เมื่อความมืดเต้นรำ

เมื่อความมืดเต้นรำ

ปานอิสตรีผู้หยาดงามเปล่าเปลือยต่อฝูงชน

คืนมืดคมกว่าคมมีด

ห้ำหั่นข้าแหลกสลายเป็นผงธุลี

 

กลางคืนเริงร่าย

ข้ารับรู้เพียงความว่างโหวง

ขับกล่อมโลกข้าด้วยหวาดกลัว

 

กลางคืนยิ่งใหญ่กว่าสุริยเทพ

ไม่แยแสบาดแผลในอดีต

ดาวตกจากฟากฟ้าคือน้ำตาดวงอาทิตย์

 

เมื่อความมืดมาเยือน

ความเงียบผูกสัมพันธ์เป็นสหาย

ส่ำเสียงหนีหาย

ตลกไม่ขบขำอีกต่อไป

 

ความจริงสูญสลาย

เมื่อความมืดเต้นรำ

ข้าแหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลี

 

หรือข้าเป็นเถ้าธุลีอยู่แล้ว

 


 

วัฒนพงษ์ แก้วนาพันธ์

วัฒนพงษ์ แก้วนาพันธ์

บุรีรัมย์บ้านเกิดเมืองนอน รักการเขียนจากการอ่าน รักการอ่านจากการเรียนรู้ รักการเรียนรู้จากผู้อื่น รักผู้อื่นจากการรักตัวเอง รักตัวเองจากการเขียน รักการเขียนจากการ...

เลือกตั้ง 2562

 

ทุกอุดมการณ์​แห่งการปราศรัย

ต่างมีคำว่า​ “เท่านั้น”

และโยนใส่ในมือประชาชน

ผู้กำลังประคองปากกา

อย่างหัวสั่นหัวคลอน

 

Read More

ทรายสีดำ

 

 

หลับตา ทุกครั้ง

ฉันเห็นหาดทรายดำทอดไกล เลียบทะเลสีหมอง

ไม่แน่ใจว่า ฟ้าขาวขุ่นหรือสีอะไร

แต่หาดนั้นมาหาทุกเวลา

เมื่อจมความมืดข้างในตัวเอง ไม่ว่าหลับใหลหรือรู้ตัว

เหมือนเพื่อนมาเยี่ยมเยือนยามว่าง มันเป็นอิสระจากฉัน

 

วันหนึ่งอันว่างเปล่า เมื่อฉันหลับตาหนีตัวหนังสือบนตัก

หาดทรายมาหาฉัน

ก้มกอบทรายสีดำนั้น

แล้วพบว่าเม็ดทรายทั้งหมด คือฉันเอง

ฉัน…เมื่อวานนี้ เมื่อเดือนก่อน เมื่อปีก่อน

ฉัน…เมื่อนาทีก่อน

ฉันเมื่อวินาทีก่อนที่ฉันรู้จักดี

ฉันที่เป็นคนอื่นที่ฉันไม่รู้จัก

ฉันที่เคยตายไปแล้วเมื่อชาติภพที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้

ฉันในนาทีที่หนึ่งล้านของชาติภพที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้

 

ทรายนั้นเป็นเถ้าของฉัน

เม็ดหนึ่งนั้น คือ ความรู้สึก ความคิด ความทรงจำ ร่างกาย ทรงผม ดวงตา ริมฝีปาก

จะเป็นฉันอีกไม่รู้จบ

 

ฉันพบฉันเมื่อปีก่อนโดยบังเอิญ

พิศวงหัวใจว่าตัวฉันช่างมากมายและยาวไกลเหลือเกิน

บางวันฉันอยากรู้จักเม็ดทรายทุกเม็ด แต่อีกวันฉันก็ไม่กล้าจะปิดเปลือกตาลง

ทุกความผิด ความทุกข์ ความยินดี อยู่ในหาดทรายนี้

มากต่อมากเป็นสิ่งที่ไม่รู้ว่าเคยมี เพราะฉันได้ตายซ้ำๆ เลือนหายไปซ้ำๆ

 

ฉันไม่แน่ใจอีกต่อไปว่าฉันมีความหมายอย่างไรกัน

หาก ‘ฉัน’ มีแค่ ‘ฉัน’ เดียว ฉันอาจเข้าใจได้ชัดเจนกว่านี้

แต่เพียงในชีวิตหนึ่งก็มีฉันมากมายเหลือเกิน

วันนี้ฉันตาย ฉันก็จะเป็นเม็ดทรายสีดำอีกเม็ดที่รอฉันกลับมาพบอีกครั้ง

สักวันหนึ่ง

 


 

ชินรัตน์ สายอุ่นใจ

ชินรัตน์ สายอุ่นใจ

Kappasaisai@gmail.com

นักเขียนผู้หลงใหลการลับมีด เจ้าของเรื่องสั้น "ชายชราเบาหวาน" ที่ได้รับรางวัลนายอินทร์อะวอร์ดประเภทเรื่องสั้น ปี 2555 ปัจจุบันใกล้จะมีนวนิยายของตัวเอง 1 เล่ม กับสำนักพิมพ์ Boligraf Book ยังคงเขียนงานอยู่อย่างต่อเนื่องที่บ้านของตน

error: