คำสั่งของนักคณิตศาสตร์
“จงเขียนประโยคสัญลักษณ์”
คำสั่งจากคนรักของเขา
แด่การจากลาที่ไม่อาจเลี่ยง
สามเดือนคือเส้นตาย
งานหนังสือรอได้
สำนักพิมพ์รอได้
แต่คนรัก…ไม่
เขียนสลับขยำ
เส้นตายเต้นระบำหน้าบ้าน
ทุ่มคำลงถังแล้วนับหมื่น
ดอกไม้ พระจันทร์ ความฝัน อารมณ์
– ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน –
เธอเร่งให้เขาเขียนประโยคสัญลักษณ์สักประโยค
“นี่คือคำคมของยุคสมัย
คุณจะมีผลงานขายดี
หลังจากที่ฉันตาย”
แต่เขาไม่เข้าใจคณิตศาสตร์
เข็ดขยาดสมการน่าปวดหัว
ให้ไปไม่เคยได้กลับมาเท่าเดิม
โลกจริง หนึ่งบวกหนึ่งไม่เท่ากับสอง
เขาเกลียด
คณิตศาสตร์ทำให้คนรักของเขา
คำนวณวันตายได้เอง
เส้นตายมาถึง
ไม่มีประโยคสัญลักษณ์สักประโยคหนึ่ง
เธอต้องตายในบ่ายวันนั้น
มือขวาจับกระดาษแน่น
“นี่ไม่ใช่ประโยคสัญลักษณ์”
“แต่ผมสัญญาว่าจะรักคุณตลอดไป”
พ้นเส้นตาย
เวลาเคลื่อนผ่านรวดเร็วแต่เหมือนหยุดนิ่ง
เธอไม่ตายตามการคำนวณ
ทั้งสองเสียน้ำตา
แต่ไม่เสียใจ
อิสราวสี
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท
