เมื่อคุณริจะเขียนบทกวีเศร้ากับเขาบ้าง
นรินทร์ครวญฝากฟุ้งจักรวาล
อังคารก็วักทะเลไปกินเสียเรียบ
แล้วจะเหลืออุปมาใดให้คุณใช้ฟูมฟาย
ความเศร้าของคุณเท่ากับความเศร้าของกวี
แต่บทกวีของคุณไม่เหลือชิ้นดี
ดวงใจระส่ำระสาย
จันทร์กลายเป็นเพียงสัญลักษณ์ฟุ้งฝันที่คนใช้กันเกลื่อนกล่น
ฟ้าดำสนิทราวกับแมวตัวโปรด
โลกในดวงตาของคุณก็มืดดำดุจกัน
ซ้ำเดิม ทั้งห้วงอารมณ์และถ้อยคำ
คุณคร่ำครวญหวนไห้ไม่ต่างจากบรรพบุรุษ
ทว่าน้ำตาของคุณไม่ใช่หยาดเพชร
ไร้คำเยินยอจากนักวิชาการ
คุณกดนิ้วกับคีย์บอร์ดซ้ำๆ
ถี่กระชั้น รัวเร็ว
ทั้งสิบนิ้วและลมหายใจ
เพียงเพื่อให้หมดเรี่ยวแรง
แล้วพรุ่งนี้คุณก็จะหายดี
อิสราวสี
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท
