กาแล็กซี่ที่บึงหลังบ้าน
หลายคนเมินหน้าหนีโลก
เพียรเพ่งมองออกไป
เป็นสุขกับสิ่งสร้างไกลแสน
แหงนคอดูพระจันทร์
รอคอยอธิษฐาน
ขอพรจากการหล่นร่วงของดวงดาว
…
หรือมนุษย์นิยมโชคลาภจากหายนะผู้อื่น?
ฉันจ้องบึงน้ำหลังบ้าน
เห็นเขียวขุ่นดำเข้ม
แม่บอกในนั้นเต็มไปด้วยไดอะตอม
สาหร่ายเซลล์เดียวนานาชนิด
ตาฉันมองไม่เห็น ไม่เคยรู้
แค่เชื่อคำแม่ – ว่ามันมีอยู่
วันหนึ่ง ฉันแอบเข้าไปในห้องแล็บแม่
กล้องจุลทรรศน์ขยายขนาดพวกมัน
ที่เล็กยิ่งกว่าเล็ก
จึงใหญ่ยิ่งกว่าก่อน
มันขยับไหว ใช้ชีวิต
รูปทรงสมมาตรสวยงาม
เส้นโค้งเคลื่อนคลายขยับ
มีรูยิบย่อยนับไม่ถ้วน
พร่างสีรุ้งและรูปทรงคล้ายกาแล็กซี่
นับแต่นั้น
ก็ไม่เคยขอพรจากดาวตก
ฉันตกอยู่ในกาแล็กซี่นับล้าน
อธิษฐานในบึงหลังบ้าน
ขอพรจากชีวิตที่ขยับไหว
ชีวิตที่ยังดำเนินไป
ไม่ใช่การดิ่งร่วงของดวงดาว
อิสราวสี
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท
Comments
in Library
