นานเท่าไรแล้วที่ฉันได้ยินเสียงของความมืด
ต้นตำลึงในมุมร้านเหล้ายังไหวตามลมหนาว
ฉันเดินทางมาไกลเหลือเกิน
แต่ยังไม่ไกลพอที่จะรู้จักชีวิตอย่างถ่องแท้
วัฏจักรสัมพันธ์อันลึกลับ
Read More›
หากว่าฉันหายไปในคืนนี้
คุณจะเขียนบทกวีถึงฉันไหม
ไม่ต้องตอบฉันหรอกมันยอกใจ
ก็เป็นแค่บางใครไม่สำคัญ
ขดตัวอยู่ใต้ผืนผ้าแห่งความอบอุ่น
เก็บความรู้สึกดีๆ จากค่ำคืนเปราะบาง
ที่ทิ้งไว้เพียงรูปรอยของความฝัน
ความจริงฉ้อฉลมนุษย์ด้วยกฎศีลธรรมจากพระเจ้าองค์แรก
ชีวิตไม่ต่างกับใบไม้…คว้างไหวราวกับต้องคำสาป
ยูงยกหางข่มอีกา
อวดว่าข้าเลิศราศี
เอ็งมันเตี้ยต่ำบารมี
นกผี ปีศาจ ซาตาน
กางใบเรือ…
ล่องไหลในนิทรารมย์
อา…มหาสมุทรสีดำ
ฉันมองไม่เห็นชายฝั่ง
เขาต่อสู้กับความเงียบด้วยการกู่ตะโกน
ลืมว่าลิ้นตนถูกตัดไปขังไว้ในป่าช้า
ป้ายหลุมศพเย็นเฉียบ แช่แข็งลิ้นเขาไว้ในโลง
วิญญาณไร้ปากถูกสาปให้เฝ้าสรรพเสียง
โง่เขลาเกินกว่าจะรู้คุณค่าของคำพูด
มันไม่คล้องจองแม่
ครูเขาบอกไม่มีคำไหนสัมผัส
แม่ฟังฉันอยู่ใช่ไหม
ฉันเป็นเพียงนกเพนกวินโง่ตัวหนึ่ง
ที่อยากบินได้ ออกจากขั้วโลก
เพื่อปลดปล่อยความเชื่อของบรรพบุรุษ
ที่ถูกข่มขืนจากแมวน้ำ
มันไม่สัมผัสอะไรใช่ไหมพ่อ
ดูพวกเขาเอาถ้อยคำของฉัน
ไปประจานหน้าเสาธง
เหมือนอาชญากรรม
ฉันมุดอยู่ใต้โต๊ะนักเรียนทั้งวัน
เหมือนได้ปลดปล่อยเซรุ่ม
ออกจากลำตัว
งูตัวหนึ่งที่พยายามฝึกลอกคราบตัวเอง
พวกเขาไล่ตีด้วยด้ามจอบ
ให้ฉันหลังหัก
มันไม่เหมือนคนอื่นใช่ไหมแม่
ทุกบรรทัดของฉัน
จึงหลับใหล
ออกจากกฎเกณฑ์
จึงถูกจองจำคำนวณความสมมาตร
รูปทรงปริซึมให้อยู่ในวงกลม
เพื่อรองรอบพื้นที่ภาชนะ
รองรับน้ำตาตัวเอง
ไม่เคยมีใครเรียกว่าบทกวีใช่ไหม
หรือการลักลอบจุมพิตกับหนังสือสวดมนต์
ขณะมองดูเด็กชายกำพร้าความอบอุ่น
เดินหลงทางบนวงแหวนดาวเสาร์
อย่างโดดเดี่ยว
เพื่อโอบกอดแม่เม่นสลัดขน
อรรณพ วันศรี
หลงใหลหนังสือ ชอบเหม่อมองท้องฟ้า ออกนอกหน้าต่างห้องเรียน จนถึงปัจจุบัน เป็นครูก็ยังเขียนกลอนเปล่าเยียวยาความรู้สึกผ่านเฟซบุ๊ก'ตัวเอง เฝ้ามองสังคมในห้องเรียน และเงี่ยหูฟังเด็กๆทุกวัน
ก้อนหินก้อนหนึ่งเพ้อรำพัน
ถึงครั้งเก่าก่อนตอนวันหวาน
ทับกระดาษอยู่รู้งาน
เนิ่นนานราวกับจะนิรันดร์
เช่นใดจึงเรียกได้ว่าฝน
เพียงหนึ่งหยดยังมิอาจขานนาม
น้ำไม่จำเป็นต้องเท่ากับฝน
รอยยิ้มไม่เท่ากับความสุขเสมอไป