ความเร็วแสงถูกทำลายด้วยความเศร้า
ในวันที่รอยยิ้มไร้พนักพิง
เราจะหวังพึ่งพาสิ่งใดได้บ้าง
Read More›
นรินทร์ครวญฝากฟุ้งจักรวาล
อังคารก็วักทะเลไปกินเสียเรียบ
แล้วจะเหลืออุปมาใดให้คุณใช้ฟูมฟาย
ความเศร้าของคุณเท่ากับความเศร้าของกวี
แต่บทกวีของคุณไม่เหลือชิ้นดี
ดวงใจระส่ำระสาย
จันทร์กลายเป็นเพียงสัญลักษณ์ฟุ้งฝันที่คนใช้กันเกลื่อนกล่น
ฟ้าดำสนิทราวกับแมวตัวโปรด
โลกในดวงตาของคุณก็มืดดำดุจกัน
ซ้ำเดิม ทั้งห้วงอารมณ์และถ้อยคำ
คุณคร่ำครวญหวนไห้ไม่ต่างจากบรรพบุรุษ
ทว่าน้ำตาของคุณไม่ใช่หยาดเพชร
ไร้คำเยินยอจากนักวิชาการ
คุณกดนิ้วกับคีย์บอร์ดซ้ำๆ
ถี่กระชั้น รัวเร็ว
ทั้งสิบนิ้วและลมหายใจ
เพียงเพื่อให้หมดเรี่ยวแรง
แล้วพรุ่งนี้คุณก็จะหายดี
อิสราวสี
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท
“จงเขียนประโยคสัญลักษณ์”
คำสั่งจากคนรักของเขา
แด่การจากลาที่ไม่อาจเลี่ยง
1
ค่ำคืนในซอยรามบุตรี
บาร์แสงจันทร์แจกข้าวต้มฟรีตีหนึ่งครึ่ง
โมจิโต้ใส่สะระแหน่แกล้มมะนาว
หลากเรื่องราวพรั่งพรูในคืนฝุ่นควัน
ดาวน์โหลดฉบับ PDF ได้ที่
สิริพัฒ ใหม่เอี่ยม
ชีวิตคือความว่างเปล่า จึงเป็นอะไรได้มากมาย ฉันเลือกเขียนสิ่งสวยงาม
เมือง…
เต็มด้วยสรรพสำเนียง
.
เสียงกรีดร้องของเด็กทารก
ละมุนละไม ชุบชูใจ
เมื่อผู้ฟังคือมารดาผู้ให้กำเนิด
.
เสียงกรีดร้องของเด็กขวบเดียว
อาจเท่ากับ-หิว!
เมื่อผู้ฟังคือแม่นม
(หรืออาจเป็นซีอุย!)
.
เสียงกรีดร้องของหญิงสาว
อาจสุขสมเงียบเชียบ
เมื่อชายหนุ่มแนบข้าง
.
เสียงกรีดร้องของผู้ใหญ่วัยกลางคน
อาจคือสิ้นเดือนและมาม่า!
ต่อหน้าต่อตาตู้เอทีเอ็มล้าสมัย
.
เสียงกรีดร้องของผู้ยึดอาชีพอิสระ
อาจคือบรี๊ฟสั้นกว่าหนอนแมลง
และระยะเวลาวางบิลที่ยาวกว่ากำแพงเมืองจีน
เบื้องหน้าเดดไลน์ ที่สะกดคำว่า “ช่วยกันเนอะ” อย่างเร่งร้อน
.
เสียงกรีดร้องของคุณธรรม
อาจคือถ้วยโลหะปลอมๆ
บนหลังตู้เขลอะฝุ่น
.
แต่เสียงกรีดร้องของประชาชน
ย่อมคือหมึกปากกา
ตรงช่องลงคะแนน
.
ความเงียบหลายเดซิเบล
เสียงกรีดร้องเหล่านั้น
รอคอยผู้ฟังอย่างตั้งใจ
แม้ผู้ฟังยังมาไม่ถึง
.
คนรักของหนูอายุมากแล้ว
หนูจึงอนุญาตให้เหามาอยู่บนหัว
ไม่ใช่หนูเอาเหามาใส่หัวนะ
นั่นเป็นคำของแม่กับพ่อใหม่
คนรักของหนูอายุมากแล้ว
ทำมาหากินไม่ค่อยคล่อง
แต่ท่านทั้งสองยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง
และเงินเบี้ยยังชีพผู้สูงอายุเป็นค่าขนมหนู
คนรักของหนูอายุมากแล้ว
หนูจึงต้องช่วยตัวเองบางเวลาตามเดียงสา
อย่าถือสาหนูนะ
ถ้าอุปกรณ์ที่หนูใช้ไม่เหมือนคนทั่วไป
เพื่อตัวเองและพวกท่าน
หนูยอมได้
คนรักของหนูอายุมากแล้ว
สายตาฝ้าฟาง
มองเห็นไม่เท่าคนอื่น
ฟันไม่ดี ไม่ใช่ปากไม่ดี
อย่าถือสาท่านเลย
เพราะท่านรักหนู
คนรักของหนูอายุมากแล้ว
ไม่รู้ว่าท่านจะอยู่กับหนูได้อีกนานเท่าไร
วัฒนพงษ์ แก้วนาพันธ์
บุรีรัมย์บ้านเกิดเมืองนอน รักการเขียนจากการอ่าน รักการอ่านจากการเรียนรู้ รักการเรียนรู้จากผู้อื่น รักผู้อื่นจากการรักตัวเอง รักตัวเองจากการเขียน รักการเขียนจากการ...
เมืองเงียบใบ้
เขาปกครองด้วยเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน
พลเมืองรับรู้ผ่านแรงสั่นสะเทือน
ของคลื่นเสียงที่เร่งดังทุกวันศุกร์
ยกมือไม้ชื่นชมยินดีว่าผู้นำเก่งฉกาจ
เหมือน…
เครื่องหมายคำถามกลับหัว
อัศเจรีย์นอนตะแคงตัว
T เข้าคู่กันแบบมั่วซั่ว
คำกล่าวอาลัยใช้ความเงียบปกคลุมความหม่นมัว
เงาดำกลางแดดจ้าจัด
ดอกไม้ที่เร่งสลัดกลีบในแสงสลัว
กองไฟกลั้วคอด้วยน้ำแทนเชื้อเพลิง
ลมเหลิงหอบภูผาราวกับกวาดเส้นผม
เหมือนจะเข้าใจ…แต่ก็สับสน
เหมือนจะเข้มแข็ง…แต่ก็ร้องไห้ง่ายดาย
ความไม่พอใจทั้งหมดทั้งมวล
แปรเป็นเศร้าซึมและโกรธา
หลอมรวมกับความปรารถนาแปลกประหลาด
เหมือนมีทุกสิ่ง แต่ก็รู้สึกขาดไร้ทุกสิ่ง
เหมือนไม่ใช่เธอ
แต่นี่คือส่วนหนึ่งของเธอ
…สมหญิง
—–
แด่ฤดูกาลของผู้หญิงทุกคนที่เวียนมาถึงทุกเดือน…
*หมายเหตุ*
บทกวีนี้เขียนขึ้นเพื่อร่วมแสดงความยินดีในการรวมเล่มการ์ตูนเรื่อง “สมหญิงรายเดือน” ของ Kwanrapee
อิสราวสี
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท