ในหน้ากระดาษแผ่นเดิม
ชื่อของฉันและเธอยังคงอยู่
แม้ความจริงจะผ่านมาเนิ่นนานแล้วก็ตาม
ในค่ำคืนที่ดวงอาทิตย์ยังไม่ยอมลาลับ
กลับเป็นคืนเดียวกับที่คณะปฏิวัติยังไม่ยอมลุกจากเก้าอี้
และพวกเราเองก็ยังไม่ยอมลุกจากที่นอนเช่นเดียวกัน
ใบปลิดปลิวลิ่วหล่นจากต้นแกร่ง
มิทานแรงเวลาอายุไข
บางสีเขียว บางสีเหลืองเรืองอำไพ
เพียงลมไหววู่หวิวก็ลิ่วลอย
คลุ้งกลิ่นคาวเค็ม, ปลาทูในเข่ง
อาวุธของหญิงชรา, ใช้ล่าปลาทูทุกเช้า
ธนบัตรห้าสิบบาทเอนกายลงในกระจาด
ต้นฉบับถึงมือแล้ว
ประจงกรีดริ้วบนผิวซอง
ลายมือจ่าหน้ากับข้อความในวงเล็บ
ชวนหนาวในอก
แต่พร้อมระหกระเหิน
สู่ดินแดนเธอสร้าง
.
อวลละอองคืนชื้นฝน
ฉุนควันบุหรี่เข้มข้น
ไอดินแผ่แผ่วจากแผ่นกระดาษ
เห็นภาพเธอคร่ำเคร่ง
พ่นควันครุ่นคำนึงใต้ช่อพวงคราม
.
คล้ายยินเสียงเรไร
จากรอยแก้ไขยิบย่อย
ไส้ดินสออ่อนจาง
แต่กดลากน้ำหนักแนบแน่น
บางขณะหวังเป็นกระดาษ
ให้เธอสาดอักษรใส่
.
ขาวผ่องตัดถ้อยคำดำขลับ
คล้ายใบหน้าเธอ
ตัดด้วยวงตาช่างฝัน
เขาเพ่งถ้อยคำเธอ
ให้หลากเข้ามา
ท่วมเต็มตาตน
.
ชื่อเรื่องทำให้เขาหนาวเยือก
“รักเก่าของหญิงสาว”
ตอนจบที่ยังไม่จบ
กับตัวละครที่มีเขาเป็นผู้แสดง
.
ปากกาแดงในมือสั่น
ไม่อาจแก้ไขมันได้ดั่งใจ
เก็บเล็กผสมน้อย จนกลายเป็นบทกวีกระจ้อยร่อยแต่ละบท
ฉันเดินเข้าร้านหนังสือ
ผลักประตูเบาเบา..
เสียงกริ่งดัง เสียงไม้เก่า
ก็แว่วมากระทบใจ
ชั้นหนังสือสูงเสียด
แต่ละเล่มเบียดกันแน่น
ราวรอใครเอื้อมแขน
มาหยิบคว้าเอาไป
กลิ่นหนังสือใหม่เก่า
ราวกับกลิ่นอาหาร
อยากกินหลายหลายจาน
คงจะอิ่มไปทั้งใจ
หยิบหนังสือมาตั้ง
หวังวันนี้จะซื้อหา
เปิดไล่เรียงทีละหน้า
ปล่อยเวลาไหลไป
ดูปกดูสัน
ดูวิธีเข้าเล่ม
จะกลับไปอ่านเต็มเต็ม
จะนอนอ่านให้หนำใจ
หอบหนังสือไปคิดเงิน
หยิบกระเป๋าขึ้นมา
แล้วค่อยค่อยเงยหน้า
“เล่มเดียวก่อนนะคะ”
…แล้วรอบหน้าจะมาใหม่
กวีพาร์ทไทม์ ถนัดสื่อความรู้สึกซับซ้อนผ่านถ้อยคำเรียบง่าย
ฉันรู้จักพวกเขา
และฉันไม่รู้จักพวกเขา
ภาพสะท้อนในกระจกเงา
ฉันรู้จักพวกเขา
และฉันไม่รู้จักพวกเขา
กลอนกลบท สะบัดสะบิ้ง*
ขอเสียงเพลงเปล่งรับสลับโศลก
ฟุตบอลโลกสานรักสลักเสลา
ขาดเคียดเคือง เรื่องรบประทบประเทา
หมดมลเมาห์ ปราโมทย์มโนชมนุญ
เธอจะคว้าอะไรดีที่ปลายฟ้า
เมฆ ตะวัน จันทรา ดาราส่อง
เรียวโค้งรุ้ง มุ่งเสรี แสงสีทอง
ทอดตามองหาความหมายสุดสายตา
หนึ่งร้อยปีในการสบตากัน
เรามองลึกลงไป
ถึงแววตาของบรรพบุรุษ
ที่ตกหลุมรักซ้ำไปมาหลายชั่วคน